Cybersecurity and International Criminal Law

In this paper I thoroughly discuss the possibility of committing crimes which would fall under the Rome Statute, with regards to the very notion of cybersecurity. I conclude that we need extensively empirical research and solution to many aspects pointed out in my paper. First, we need to find an acceptable definition of cybersecurity to work with this process, and in order to understand the world and possibilities it creates for us. Furthermore, the 1998 Rome Statute needs an update, because the world of the internet creates opportunities never seen before, and the international case law is unable to cope with such distinct acts. Therefore, I believe that we need to find the next „Nuremberg Trials”, the next generational solution to a world and crimes never seen before. We need the theoretical and legal revolution which did come after the World World II, and after the ICTY, ICTR and Sierra Leone ad hoc Courts. I truly hope that this short and hence mashup summarizing paper is just an indicator of papers and conferences to come, with solutions and more and more ideas on how we solve these two phased problems, namely having to find 1. An ultimate definition for cybersecurity 2. Having a solution of how to interpret it to the classical notion of International Criminal Law. if we conclude that we are unable to handle this issue, I suggest to create a panel on international or V4 level on either the reorganization of customary international criminal law under the Rome Statute or on the ever-changing definition of cybersecurity.

---

Autor artykułu szczegółowo omawia możliwość popełniania przestępstw, które podlegałyby Statutowi rzymskiemu, w kontekście pojęcia cyberbezpieczeństwa. Autor dochodzi do wniosku, że niezbędne są szeroko zakrojone badania empiryczne i rozwiązania wielu kwestii wskazanych w artykule. Po pierwsze, należy wypracować możliwą do przyjęcia definicję cyberbezpieczeństwa, żeby kontynuować ten proces oraz zrozumieć świat i możliwości, jakie dla nas stwarza. Ponadto Statut rzymski z 1998 roku wymaga aktualizacji, ponieważ Internet stwarza niespotykane dotąd możliwości, a międzynarodowe orzecznictwo nie jest w stanie poradzić sobie z tak odmiennymi działaniami. Autor wskazuje na konieczność podjęcia kolejnych „procesów norymberskich”, nowej formy rozwiązań dla świata i przestępczości, z jaką wcześniej nie mieliśmy do czynienia. Potrzebujemy rewolucji teoretycznej i prawnej podobnej do tej, jaka nastąpiła po II wojnie światowej i po trybunałach karnych ad hoc takich, jak Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii (ICTY), Międzynarodowy Trybunał Karny dla Ruandy (ICTR) czy Międzynarodowy Trybunał Karny dla Sierra Leone. Autor ma nadzieję, że ten krótki artykuł podsumowujący będzie punktem wyjścia do przyszłych referatów i konferencji, które przyniosą kolejne rozwiązania i sposoby reagowania na dwie kwestie, tj. konieczność wypracowania ostatecznej definicji cyberbezpieczeństwa oraz wskazanie jej interpretacji w kontekście klasycznego pojęcia międzynarodowego prawa karnego. Jeżeli rozstrzygnięcie tych kwestii okaże się niemożliwe, to autor proponuje powołanie panelu na szczeblu międzynarodowym lub w Grupie Wyszehradzkiej, który skupi się na reorganizacji zwyczajowego międzynarodowego prawa karnego na gruncie Statutu rzymskiego lub na nieustannie ewoluującej definicji cyberbezpieczeństwa.