Rozwój poglądów dotyczących procesu mielenia papierniczych mas włóknistych. Cz. I. Rozwój konstrukcji i funkcjonowania urządzeń oraz układów mielenia papierniczych mas włóknistych

Do wytwarzania papieru do XIX w. stosowano włókna tekstylne (bawełniane, lniane, konopne) pozyskiwane ze szmat. Do tego surowca przystosowana była technologia jego przerobu na masę papierniczą. Technologia ta polegała na mechanicznym rozwłóknianiu i mieleniu szmat w środowisku wodnym w urządzeniach zwanych holendrami. W XIX wieku mocne i długie włókna tekstylne zostały zastąpione przez krótkie i bardziej subtelne (słabe) włókna pochodzenia drzewnego (ścieru i mas celulozowych). Pomimo, że w XX wieku wprowadzono nowe typy urządzeń mielących (młyny stożkowe i tarczowe), ogólna zasada mielenia tych mas pozostała niezmieniona. Według autorów, niedostosowanie istniejących urządzeń mielących do właściwości obecnie stosowanych mas włóknistych jest m.in. przyczyną niezwykle niskiej sprawności energetycznej procesu mielenia, nieprzekraczającej 30%. W efekcie jednostkowe zużycie energii w procesie mielenia mas włóknistych wynosi ok. 100-500 kWh/t, co stanowić może ok. 40% ogólnego zużycia energii elektrycznej papierni (22). W pracy wskazuje się na konieczność zmiany zasady działania urządzeń mielących w kierunku ich przystosowania do przerobu pierwotnych i wtórnych (makulaturowych) mas włóknistych pochodzenia drzewnego. Podejmowane dotychczas próby zastąpienia klasycznego sposobu mielenia przez różne niekonwencjonalne metody obróbki włókien papierniczych mas włóknistych, m.in. traktowania ultradźwiękami, enzymami, wymrażania, eksplozji parowej, pulsacji ciśnienia, kawitacji itp., nie przyniosły jednak istotnego postępu w tej dziedzinie.