Wokół wiersza „Kobiety internowane” Wiktora Woroszylskiego

Artykuł stanowi próbę przyjrzenia się doświadczeniu internowania z perspektywy kobiet. Punktem wyjścia jest wiersz Wiktora Woroszylskiego „Kobiety internowane”, utrzymany w poetyce typowej dla poezji stanu wojennego (scharakteryzowanej w pracach Danuty Dąbrowskiej i Janusza Sławińskiego). Wiersz oraz zapiski Woroszylskiego z dziennika prowadzonego w obozie internowania zostają poddane paralelnej lekturze wraz z zapiskami i wspomnieniami autorstwa kobiet. Twórczość ta stanowi nie tylko świadectwo, ale też dokument świadomości autorek i autorów, utrwalający stereotypowy obraz podziału ról płciowych oraz wykorzystywanie gotowych klisz w budowaniu własnej relacji ze zdarzeń postrzeganych jako znaczące dla państwa i narodu.

The paper offers an attempt to insight into the experience of internment from a woman’s perspective. The starting point here is Wiktor Woroszylski’s poem “Kobiety internowane” (“Interned Women”), composed in the poetics typical of that of martial law (characterised in the papers by Danuta Dąbrowska and Janusz Sławiński). The poem and Woroszylski’s notes from his diary written in the intern camp are made subject of parallel reading alongside notes and memories recounted by women. The works are not only a testimony, but also a document of female and male authors’ awareness, all of which strengthens the stereotypical image of gender roles division and takes advantage of ready-made clichés in building one’s own account of the situations that proves vital for the country and nation.