Martial arts in psycho-physical culture

Background and Aim. The authors will discuss the nature of the relationship between the various martial arts and the “psycho- physical culture”. We will approach this topic from the perspectives of the Humanistic Theory of Martial Arts, martial arts systemic anthropology, and the sociology of psycho-physical systems. Methods. The main method of research has been a qualitative content analysis of the literature (scientific and popular) acquired through a query library. We studied material gathered under the theme “Martial Arts” in the Library of the University of Rzeszow, as well as a list of recommended literature suggested by the International Martial Arts and Combat Sports Scientific Society (IMACSSS) Results. Four dimensions have been traditionally investigated to justify the assignment of martial arts to the area of psycho- physical culture. These are: (1) The presence in most martial arts of an original philosophy, especially one demanding a code of ethics: (2) A close, almost “genetic” relationships between martial arts and various applicable religious systems and traditions of applied social ethics; (3) The continuing emphasis on the area of physical culture as it relates to personality development and human spirituality; and (4) the presence in schools of martial arts of ceremonial events attached to “passages” in personal growth. Ascetic practice, as it is traditionally associated with the martial arts, reveals itself most often in the third of these dimensions. For example, when various forms of Budo are treated as educational systems, traditional ceremonies are associated with stages of personal maturity. Consequently, we best understand the martial arts as a form of psycho-physical culture. As much as possible, this would include the ‘internal arts’ of the discipline, and the smallest - “combat sports” which continue to be popular. Conclusions. Martial Arts, as a specific cultural phenomenon, are beyond the limited scope of popular sports culture and physical culture, and so any reductionist approach to their importance will not work. Martial arts must also be studied within the field of psycho-physical culture. This imperative applies especially to the ‘internal arts’ of the disciplines. The practice of various martial arts is always a key factor in an individual’s attainment of a full self-realization, but their mastery allows ongoing personal development across many diverse dimensions of personal growth.

Perspektywa teoretyczna i cel. Autorzy podjęli problem określenia relacji sztuk walki do „kultury psychofizycznej”, w tym do kultury wysokiej, stricte duchowej. Czynią to z perspektywy Humanistycznej Teorii Sztuk Walki, systemowej antropologii sztuk walki i socjologii systemów psychofizycznych. Metoda. Jako źródło przyjęto m.in. zbiór tematyczny „Sztuki walki” Biblioteki Uniwersytetu Rzeszowskiego i listę „Literatury rekomendowanej” przez International Martial Arts and Combat Sports Scientific Society – Międzynarodowe Towarzystwo Naukowe Sztuk i Sportów Walki. Sięgnięto także do innej jeszcze literatury przedmiotu. Natomiast główną metodą badań jest jakościowa analiza treści literatury przedmiotu (naukowej i popularyzatorskiej), pozyskanej w drodze kwerendy bibliotecznej. Wyniki. Stwierdzono wystąpienie czterech kategorii uzasadniających przyporządkowanie sztuk walki do obszaru kultury psychofizycznej. Są to: (1) Obecność oryginalnej filozofii, a zwłaszcza etyki; (2) Genetyczne związki z różnymi systemami religijnymi (np. buddyzm, shintoizm, taoizm) i etyki społecznej (jak np. konfucjanizm); (3), Dzisiejsze cele wykraczające poza obszar kultury fizycznej, gdyż odnoszące się do osobowości i duchowości człowieka; i (4) obecność w szkołach sztuk walki specyficznego ceremoniału (rytuał, etykieta na sali ćwiczeń). Ascetyczna funkcja praktyki jest konkretyzacją kategorii trzeciej. Podobnie - cele ogólno-edukacyjne, gdy różne postaci budo traktujemy jako systemy edukacyjne. Łącznie uzasadnia to twierdzenie o konieczności określania sztuk walki, jako postaci kultury psychofizycznej. W największym stopniu dotyczyłoby to „stylów wewnętrznych”, w najmniejszym zaś – sportów walki. Wnioski. Sztuki walki, jako specyficzny fenomen kulturowy, wykraczają poza zakres kultury sportowej i kultury fizycznej, toteż błędne jest ich redukcjonistyczne postrzeganie. Powinny być rozpatrywane w obszarze kultury psychofizycznej. Dotyczy to zwłaszcza „stylów wewnętrznych”, ale nie tylko. Sztuki walki wielostronnie doskonalą człowieka i zachowują wymiar transgresyjny. Są też formą samorealizacji.