Вклад историков в развитие международных научных связей СССР в конце 20-ых и 30-ых годов

Autor przedstawia pierwsze próby historyków radzieckich prowadzące do włączenia się ich do międzynarodowego środowiska historycznego. Zmiana ustroju społeczno-politycznego w Rosji przerwała znaczącą obecność rosyjskiej nauki historycznej w skali międzynarodowej. Zbliżenie polityczne Rosji radzieckiej i Niemiec po Rapallo umożliwiło nauce radzieckiej wyjście z izolacji i częściowe przywrócenie międzynarodowych kontaktów naukowych. W 1927 r. Niemieckie Towarzystwo do Badań Europy Wschodniej zaprosiło znanego rosyjskiego (i potem radzieckiego) historyka M. W. Pokrowskiego do wygłoszenia serii wykładów w Berlinie. W lipcu 1928 r. zorganizowano w Berlinie „radziecki tydzień historyczny”, który był okazją do przedstawienia dorobku, a przede wszystkim nowej metodologii badań historycznych stosowanej przez radziecką naukę, zaowocował konkretnymi ustaleniami o prowadzeniu dwustronnej współpracy archiwalnej i wydawniczej. Zaostrzenie sytuacji międzynarodowej w latach trzydziestych, a w szczególności represje stalinowskie wobec historyków radzieckich aktywnie uczestniczących dotychczas w międzynarodowym życiu naukowym przerwały od 1936 r. obecność ZSRR w Międzynarodowym Komitecie Nauk Historycznych (aż do 1955 r.).