Le caractère du voyage dans le roman de Jules Supervielle

Celem artykułu jest ocena charakteru podróży w pierwszej powieści J. Supervielle’a Człowiek z pampy wydanej w 1923 r. Napisana między dwoma ważnymi zbiorami poetyckimi - Débarcadères (1922) i Gravitations (1925) - powieść ta odgrywa znaczącą rolę w twórczości Supervielle’a: 1) wyprzedza poniekąd dokonania nadrealistów, co pozwala autorowi zachować względną niezależność; 2) uzupełnia to, co nie zostało siłą rzeczy dopowiedziane w poezji. Autor stworzył typ bogatego Amerykanina - Guanamiru. Istota nerwowa i ekstrawagancka, odbywa Guanamiru dwie podróże: pierwsza jest wspomnieniową przejażdżką po „estancjach” i kończy się totalnym znużeniem oraz powrotem do stolicy bliżej nie określonego kraju Ameryki Południowej; druga jest dłuższa i ważniejsza, ponieważ zaczyna się konstrukcją wulkanu nazwanego Futurem i kończy przejazdem, czy raczej powrotem, do Paryża. Podróż la obfituje w liczne przygody. Podróż Guanamiru jest nie tylko przyjazdem modernisty z Ameryki Południowej do Europy, lecz także podjętą przez Supervielle’a próbą opisania etapów twórczości poetyckiej. Powieść stworzyła charakterystyczną dla Supervielle’a postać poetycką, która pojawi się, nadal pod tym samym imieniem, w zbiorach poezji Gravitations i Naissances (1951). Supervielle napotyka liczne trudności w zachowaniu różnicy między powieścią a opowieścią poetycką. Natura poety kieruje go raczej w stronę poezji, wyobraźni, a więc w stronę świata zewnętrznego. Guanamiru przeżywa wszystkie obsesje typowe dla poety J. Supervielle’a. Podróż bohatera oscylująca między rzeczywistością a wyobraźnią jest poszukiwaniem osobowości ludzkiej i jako taka dotyczy raczej próby odpowiedzenia na pytanie, jak się odnaleźć w świecie, a nie jak zdobyć ów świat.