Tak zwana medyczna marihuana – 7 lat polskich doświadczeń

The aim of the article is to examine the functioning in practice of the regulations in force since 1 November 2017 (Articles 33a–33d of the Act on Counteracting Drug Addiction), which legalized the use of marijuana for medical purposes in the territory of the Republic of Poland. Four main research problems will be posed, which are addressed by the structure of the article. The first describes the situation of Polish patients before the 2017 amendment, when de facto availability of marijuana for medical purposes was possible as part of target import. The second one points out the problems that occurred after 2017, when pharmaceutical dried hemp became available in theory but in practice the raw material for it was frequently in short supply, which entailed significant costs and made it attainable only to selected patients. The third problem relates to the issue of the legality (or lack thereof) of possessing marijuana obtained from an illegal source, but used for medical purposes. And the fourth relates to the key issue of ensuring regular supplies of pharmaceutical raw material in the form of dried non-fibre hemp, which became the subject of an amendment to the Act on Counteracting Drug Addiction made on 24 March 2022 allowing for local hemp cultivation in Poland. The analysis of literature and case law in this area has led to the conclusion that Polish crops would be a significant step toward patient health. Cannabis in pharmacies would become easily available, and its price would be lower than before. Above all, Polish hemp cultivation would allow the patient, regardless of his economic status (as has been the case so far), to have access to treatment that is successfully used in many European countries.

Celem artykułu jest zbadanie funkcjonowania w praktyce regulacji obowiązujących od 1.11.2017 r. (art. 33a–33d ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), które zalegalizowały używanie marihuany dla celów medycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Postawione zostaną cztery główne problemy badawcze, którym odpowiada struktura artykułu. Pierwszy opisuje sytuację polskich pacjentów przed nowelizacją z 2017 r., kiedy de facto dostępność stosowania marihuany do celów medycznych była możliwa w ramach importu docelowego. Drugi wskazuje na problemy, jakie zaistniały po 2017 r., kiedy susz apteczny stał się teoretycznie dostępny, ale w praktyce dochodziło często do braków surowca, co wiązało się ze znacznymi kosztami i powodowało, że był on osiągalny tylko dla wybranych pacjentów. Trzeci problem dotyczy kwestii legalności (lub jej braku) posiadania marihuany pochodzącej z nielegalnego źródła, ale używanej w celu medycznym. Czwarty zaś odnosi się do kluczowej kwestii, jaką jest zapewnienie regularnych dostaw surowca farmaceutycznego w postaci suszu konopi innych niż włókniste, co stało się przedmiotem nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dokonanej 24.03.2022 r. dopuszczającej możliwość prowadzenia lokalnych upraw konopi w Polsce. Analiza literatury i orzecznictwa w tym zakresie pozwoliła na wyciągnięcie wniosku, że polskie uprawy stanowiłyby istotny krok na drodze do zdrowia pacjentów. Konopie w aptekach stałyby się łatwo dostępne, a ich cena byłaby niższa niż dotychczas. Przede wszystkim jednak polskie uprawy pozwoliłyby pacjentowi, bez względu na jego status ekonomiczny (jak to miało miejsce do tej pory), na dostęp do leczenia, które z powodzeniem jest stosowane w wielu krajach europejskich.