Ratzingera ekologia człowieka wyzwaniem dla rozwoju społecznego i gospodarczego

W dzisiejszym dyskursie (myśleniu i języku) brakuje wartości, które niegdyś były podstawą kultury europejskiej. Kryzys człowieczeństwa doprowadził do zaniku pojęcia ludzkiej natury i sensu. Nie stawia się już Kantowskich pytań: kim jest człowiek? Co powinien czynić? Jaki jest sens jego życia? Prowadzi to do zachwiania harmonii między wymiarem duchowym i materialnym. Wraz z zanikiem pytania o człowieka, zniknęło pytanie o jego naturę, która jest źródłem powinności i wyznacza ramy prawdziwie ludzkiego rozwoju. Joseph Ratzinger wskazuje wyjście z tej niejako patowej sytuacji. Korzysta przy tym, trochę na przekór, z pojęcia „ekologii człowieka” znanego, nota bene, z nauczania Jana Pawła II. Wskazuje jednocześnie konieczność oczyszczenia rozumu tak, aby dostrzegał budujące go wartości. Wiara jest tym punktem odniesienia, który pozwala rozumowi odkryć siebie na nowo. W konsekwencji, tak ukształtowany rozum ludzki może budować rozwój ekonomiczny i społeczny.

Olaf Szczypiński