Proteusz i boidy. Technologiczno-społeczne asamblaże w najnowszych sztukach performatywnych

Celem niniejszego artykułu jest wykorzystanie ustaleń współczesnej refleksji filozoficznej (Barad, Massumi) i socjologicznej (DeLanda), aby sformułować koncepcję doświadczenia odbiorcy sztuki najnowszej jako asamblażu, w którym dochodzi do dynamicznej fuzji różnego typu doświadczeń i zarówno ludzkich, jak i nieludzkich elementów. Rozumiany w ten sposób asamblaż nie jest po prostu zbiorem heterogenicznych elementów, lecz ma afektywny i emergentny charakter, a jego właściwości są zmienne i nie dają się do końca przewidzieć. W analizie działań artystycznych autor wykorzystuje dwie figury – Proteusza i boida – które pozwalają na nowo skonceptualizować doświadczenie odbiorcy sztuki, wychodząc poza antropocentryczny model interakcji człowieka z technologią.

Filip Lohner