Najważniejsze historyczne spory, jakie toczył człowiek, dotyczyły prawdy, a ściślej prawdy o człowieku. Rozgrywały się na trzech zasadniczych płaszczyznach: myślenia, działania i prawa. Był to jednak obszar, który można uznać już dziś za historyczny. Współczesny spór o osobę, w tym o osobę w mediach, rozgrywa się pomiędzy filozofią głupoty, a więc rezygnacją z rzetelnej ścieżki intelektualnej analizy opisywanego zjawiska a sztuczną inteligencją, która jawi się jako sposób zastąpienia inteligencji ludzkiej. Osoba staje się wyłącznie elementem opisu życia społecznego, coraz bardziej niemym aktorem zdarzeń, przestaje zaś być właściwym podmiotem procesu komunikowania. Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, na ile w zawodzie dziennikarza sztuczna inteligencja będzie wyłącznie nową metodą szybkiego pozyskiwania i obróbki danych, na ile zaś będzie próbą zastąpienia osoby w jej niepowtarzalnych cechach takich jak: intuicja poznawcza, wrażliwość, emocje, motywacja i odpowiedzialność. Szczególnie istotne wydają się dwa ze wspomnianych zagadnień: motywacja i odpowiedzialność. Pytanie, które pozostaje otwarte, dotyczy nie tyle przyszłości mediów (do nich sprowadzamy najczęściej opis przeobrażeń zachodzących w mediosferze), co raczej przyszłości osoby w mediach, szczególnie w wymiarze podmiotowym. W tak rozumianym przeobrażeniu ludzkiego poznania i świata mediów zasadnicze staje się wezwanie do zdefiniowania na nowo podstawowych zasad etycznych, chroniących osobę i jej dobro.
Some of the major historical disputes that man has ever been in considered the truth, or to be more precise, the truth about man. They occurred in three fundamental areas: thought, action, and law. However, it was an area that can today be considered historical. The contemporary dispute about the person, including the person in the media, is played out between a philosophy of stupidity, i.e. the abandonment of a reliable intellectual path of analysis of the phenomenon being described, and artificial intelligence, which appears to replace human intelligence. The person becomes only an element in the description of social life, an increasingly silent actor of events, and ceases to be the proper subject of the communication process. The article aims to ask to what extent in the journalism profession artificial intelligence will only be a new method of rapid data acquisition and processing, and to what extent it will be an attempt to replace a person in their unique qualities such as cognitive intuition, sensitivity, emotions, motivation, and responsibility. Two of the aforementioned issues seem particularly relevant: motivation and responsibility. The question that remains open concerns not so much the future of the media (to which we generally reduce the description of the transformations that occur in the mediosphere), but rather the future of the WSTĘP person in the media, especially in the subjective dimension. In such an understanding of the transformation of human cognition and the media world, the call for a redefinition of basic ethical principles protecting the person and his or her well-being emerges as essential.
