Organizacyjna reakcja na nowe zjawisko: Szkoły i instytucje pomocowe wobec uchodźców w Polsce po 2004 r.

Przyjmując jedną z podstawowych tez socjologii, że każde działanie musi przebiegać zgodnie ze społecznie usankcjonowanymi regułami, chcę odpowiedzieć na pytanie, jakie reguły kierują działaniami aktorów w nowej dla nich sytuacji? Czy wytwarzają je sami? Jeśli samodzielnie wytwarzają reguły dotyczące działania, skąd w takim razie czerpią inspiracje? Jeśli aktorzy nie wytwarzają samodzielnie nowych reguł, lecz starają się je znaleźć w innych kontekstach, to skąd wiedzą, gdzie ich poszukiwać? Co sankcjonuje kierunki poszukiwań, które same w sobie również są działaniami? We współczesnych społeczeństwach kluczową rolę odgrywają formalne reguły gry zawarte w przepisach prawnych. Instytucjonalna tradycja badań nakazuje zadawać pytanie, jak reguły formalne uzupełniane są nieformalnymi. Dlatego poszukuję odpowiedzi na pytanie, jak organizacje stykające się z uchodźcami uzupełniają reguły prawne o te nieformalne, jak je tłumaczą na codzienną praktykę działania i jak czasem je modyfikują? Analizując działania aktorów organizacyjnych, pragnę zweryfikować hipotezę o wpływie jednostek zajmujących pozycje w tych organizacjach na przyjmowane w nich instytucje. Pojawia się wtedy pytanie o znaczenie jednostki w procesie zmiany instytucjonalnej. Na ile zmiana ta polega na odtwarzaniu struktur, które ukształtowały wcześniej aktora indywidualnego?

Publikacja dofinansowana ze środków MNiSzW na badania statutowe IPSiR UW.

Mikołaj Pawlak