Strategie izolowania ofiary podejmowane przez mobbera w miejscu pracy

Piotr Chomczyński

W ostatnich latach możemy zaobserwować wzrost popularności takich słów jak: „mobbing”, „psychoterror w pracy”, „psychiczne nękanie”, „bullying” czy też „cyberbulling”, stanowiący swoistą odmianę bullyingu . Z wyłączeniem ostatniego zjawiska, które zakłada wykorzystanie niedostępnych jeszcze parę lat temu nowinek technicznych (aparaty komórkowe z funkcją nagrywania obrazu i dźwięku, iPody, cyfrowe aparaty fotograficzne itd.) niniejsze fenomeny społeczne nie są czymś nowym. Zmienił się natomiast zakres wiedzy na ten temat, jak również związana z nim społeczna percepcja tychże zjawisk. Wyniki kolejnych badań ukazują społeczne, ekonomiczne i prawne mechanizmy, leżące u podstaw wspomnianych patologii, w związku z czym coraz łatwiejsze staje się implikowanie polityki, mającej na celu przeciwdziałanie i ochronę pracowników narażonych na wrogie oddziaływania ze strony pozostałych. Wiedza ostatnich lat pozwala także na ostrożną estymację zjawiska poprzez wyliczenie kosztów społecznych, psychicznych, a także ekonomicznych, wynikających z tytułu absencji w pracy, kosztów leczenia, opieki psychologa, w skrajnych przypadkach trwałej niezdolności do świadczenia pracy lub podejmowania przez poszkodowanych prób samobójczych. Tematem niniejszego artykułu jest jedno ze zjawisk, które niejednokrotnie współwystępuje z pojawieniem się mobbingu w środowisku pracowniczym. Są to działania izolacyjne wobec ofiary podejmowane przez mobbera i jego popleczników, bezpośrednio przez niego inspirowanych. W artykule omówione zostały wrogie działania dręczyciela, postrzegane przez ofiary mobbingu przez pryzmat ich doświadczeń zawodowych. Zanim jednak przedstawione zostaną wyniki badań niezbędne jest zdefiniowanie kluczowych pojęć wykorzystanych w pracy.