Objective: One of the parts of standard care of adult, critically ill patient is the nutritional support. Aim of this study was to assess the efficacy and safety of enteral (EN) and parenteral (PN) nutrition and to compare the effectiveness of the EN and PN observed in critically ill patients. Methods: To identify all eligible trials, the literature search (3 databases were searched: MEDLINE, EMBASE and the Cochrane Library) was undertaken. The reference lists also were searched. Randomized clinical trials and systematic reviews that assessed efficacy or safety of EN and PN in critically ill patients or that compared EN with PN in critically ill patients were included in this review. The clinically relevant endpoints (deaths, infections) were statistically compared - the metaanalysis was made to compare EN with PN.Results: 16 studies (8 RCTs, 8 systematic reviews) and 51 studies from systematic reviews met the study criteria. 29 RCTs assessed EN efficacy and safety. There was observed nearly 16% of deaths among patients and almost 30% of patients had an infection. 44 RCTs assessed PN efficacy and safety. There was reported almost 10% of deaths and more than 30% patients had an infection. Nineteen randomized controlled trials compared EN with PN. EN compared with PN was associated with a significant reduce of the number of patients, who had infection (RR = 0.67, 95% CI [0.48; 0.93], p = 0.02) but there was no difference in mortality rate (RR = 1.01, 95% CI [0.76, 1.34], p = 0.94).Conclusion: The results of the analysis did not differ from the results of previous surveys. The conclusions of the analysis coincide with the published guidelines. Both methods do not differ in number of deaths, while the EN was associated with fewer adverse effects and shorter hospital length of stay. It is necessary to conduct a large, properly designed, multicenter, blinded and masked randomized trial that will evaluate and compare the two discussed methods of feeding.
Cel: Celem pracy (przeglądu krytycznego) było zebranie oraz krytyczna analiza dostępnych danych na temat dwóch metod żywienia – dojelitowej (EN) i pozajelitowej (PN) – stosowanych u osób będących w stanie zagrożenia życia (critically ill patients), którzy przebywali na oddziałach intensywnej terapii. W pracy omówiono sposoby żywienia pacjentów, dokonano także analizy odnalezionych badań pod kątem skuteczności i bezpieczeństwa oraz efektywności stosowanych metod. Metoda: Przeszukano 3 bazy informacji medycznej (MEDLINE, EMBASE, The Cochrane Library) oraz referencje odnalezionych badań. Do analiz włączano randomizowane badania kliniczne oraz przeglądy systematyczne, których celem była ocena skuteczności EN, PN lub porównanie ich efektywności oraz, w których oceniano istotne klinicznie punkty końcowe (zgony, zakażenia, czas trwania hospitalizacji). W celu porównania efektywności obu omawianych metod przeprowadzono metaanalizę danych.Wyniki: Do analiz włączono 16 publikacji (8 RCTs, 8 opracowań wtórnych) oraz 51 badań pochodzących z odnalezionych przeglądów systematycznych. Odnaleziono 29 RCTs oceniających efektywność żywienia dojelitowego. Zaobserwowano prawie 16% odsetek zgonów wśród chorych oraz prawie 30% odsetek liczby pacjentów, u których doszło do zakażenia. Włączono 44 badania oceniające efektywność żywienia pozajelitowego. Zanotowano prawie 10% odsetek zgonów oraz ponad 30% odsetek pacjentów, u których doszło do zakażenia. Do porównania EN i PN włączono 19 badań randomizowanych. W przypadku zgonów nie wykazano różnic pomiędzy badanymi grupami (RR=1,01, 95% CI [0,76; 1,34], p=0,94). Wykazano redukcję liczby pacjentów, u których doszło do zakażenia w przypadku grupy chorych żywionych dojelitowo, porównywanych z pacjentami żywionymi metodą pozajelitową (RR=0,67, 95% CI [0,48; 0,93], p=0,02).Wnioski: Wyniki analiz nie różniły się od wyników poprzednio przeprowadzonych przeglądów. Wnioski płynące z analiz pokrywają się z opublikowanymi wytycznymi. Obie metody nie różnią się pod kątem liczby zgonów, natomiast metoda dojelitowa wiąże się z mniejszą liczbą działań niepożądanych oraz krótszym czasem hospitalizacji, dlatego to ten sposób wskazuje się jako metodę pierwszego wyboru. Konieczne jest przeprowadzenie dużego, prawidłowo zaprojektowanego, wieloośrodkowego, zaślepionego i zamaskowanego badania randomizowanego, które pozwoli ocenić i porównać obie omawiane metody żywienia.
