Rhythm and versification as prosody-defining features on the example of Chinese translation of The Great Improvisation (A. Mickiewicz, Forefathers’ Eve part III)

The main aim of this M.A. thesis titled “Rhythm and versification as prosody-defining features on the example of Chinese translation of The Great Improvisation (A. Mickiewicz, Forefathers’ Eve part III)” was an analysis of Chinese translation of The Great Improvisation, made by translator Yi Lijun, in relation with the original text. The most significant research tool used in the analysis, was division into syllables units of the Chinese text.The first chapter describes historical background of the genesis of Forefather’s Eve part III, which significant piece is The Great Improvisation, and background of the monologue itself and the literary epoch. The first chapter contains information about lyrical features present in Polish and Chinese works. In the second chapter, there are listed and described prosody features such as rhythm and versification in reference to Polish and Chinese poems. The third chapter constitutes as a practical analysis of texts on two levels – general and individual one.The thesis may be concluded with the general motion, that even though there are vast differences between the original text and its Chinese translation, and despite its apparent irregularity, translation shows some tendencies bringing it closer to the original form and to the form typical for Chinese poetry.

Celem niniejszej pracy pt. „Rytm i wersyfikacja jako cechy definiujące prozodię na przykładzie chińskiego przekładu Wielkiej Improwizacji (A. Mickiewicz, Dziady część III)” była analiza chińskiego przekładu Wielkiej Improwizacji wykonanego przez tłumaczkę Yi Lijun, w odniesieniu do tekstu oryginalnego. Głównym narzędziem badawczym, wykorzystanym w analizie, był podział tekstu chińskiego na człony zgłoskowe.W rozdziale pierwszym został nakreślony rys historyczny przybliżający genezę Dziadów części III, którego częścią jest Wielka Improwizacja, a także informacje odnoszące się do samego monologu jak i epoki literackiej. Rozdział pierwszy zawiera również informacje odnoszące się do cech liryczności w utworach polskich i chińskich. W rozdziale drugim wymienione i opisane zostały cechy prozodyczne, tj. rytm i wersyfikacja, odnoszące się do utworów polskich i chińskich. Rozdział trzeci jest analizą praktyczną tekstu na dwóch płaszczyznach – ogólnej i jednostkowej. Pracę można podsumować ogólnym wnioskiem, iż pomimo różnic pomiędzy utworami, tłumaczenie i pozornej nieregularności tekstu chińskiego, są w nim obecne pewne tendencje zbliżające go do formy polskiej lub formy typowej dla poezji chińskiej.