Rosyjska miękka siła jako wyzwanie dla bezpieczeństwa na Południowym Kaukazie i w Azji Środkowej w XXI wieku

This research intends to re-examine Russian soft power in the South Caucasus and Central Asia. Despite the emergence of Joseph Nye’s theory on soft power, the concept is not a new phenomenon, various great powers make reference to it in their foreign policies in the 21st century. After the end of the bipolar world order and the beginning of the multipolar international system, middle powers emerged while the number of great powers or regional powers increased in various regions. Moreover, in order to avoid facing international criticism, many states decreased their use of hard power for the sake of refraining from confrontation. That is why the popularity of soft power has increased worldwide. Given Russia’s long-standing interest in the post-Soviet area, the role of soft power has been a crucial element of Russia’s “Near Abroad” policies. Although there have been cases of research on the soft power elements which are specific to each country in the South Caucasus and Central Asia, there has been a lack of research in examining all soft power elements used by Russia in both regions in a comparative nature. That is why this thesis investigates Russian soft power tools such as Russian diaspora, Russian language, cultural diplomacy, education, arms trade, foreign direct investment, remittances, and Orthodox Christianity in three countries from the South Caucasus (Azerbaijan, Armenia, and Georgia) and two countries of Central Asia (Kazakhstan and Uzbekistan), with the intention of securing Russia’s degree of influence as the main regional power and demolishing potential of pro-Western sentiments in the neighboring post-Soviet countries. Moreover, the discussion will also assess whether the presence of Russian soft power is a real security challenge for the above-mentioned states or not.

Badania mają na celu ponowne zbadanie rosyjskiej miękkiej siły na Południowym Kaukazie i w Azji Środkowej. Pomimo pojawienia się teorii Josepha Nye'a o miękkiej sile nie jest nowym zjawiskiem, odniesienie do niej różnych wielkich mocarstw w ich polityce zagranicznej jest charakterystyczne dla XXI wieku. Po zakończeniu dwubiegunowego porządku światowego i rozpoczęciu wielobiegunowego systemu międzynarodowego pojawiły się mocarstwa środkowe, podczas gdy liczba wielkich mocarstw lub mocarstw regionalnych wzrosła w różnych regionach. Co więcej, aby nie spotkać się z międzynarodową krytyką, wiele państw ograniczyło użycie twardej władzy w celu powstrzymania się od konfrontacji. Dlatego popularność miękkiej energii wzrosła na całym świecie.Biorąc pod uwagę wieloletnie zainteresowanie Rosji obszarem poradzieckim, rola miękkiej władzy była kluczowym elementem rosyjskiej polityki „za granicą”. Chociaż przeprowadzono kilka badań dotyczących każdego elementu miękkiej siły specyficznej dla każdego kraju na Południowym Kaukazie i Azji Środkowej, brakowało badań, w których analizowano wszystkie elementy miękkiej mocy stosowane przez Rosję w obu regionach w charakterze porównawczym. Dlatego teza ta bada rosyjskie narzędzia soft power, takie jak rosyjska diaspora, język rosyjski, dyplomacja kulturalna, edukacja, handel bronią, bezpośrednie inwestycje zagraniczne, przekazy pieniężne i prawosławne chrześcijaństwo w trzech krajach Kaukazu Południowego (Azerbejdżan, Armenia i Gruzja) oraz dwa kraje Azji Środkowej (Kazachstan i Uzbekistan), mające na celu zapewnienie stopnia wpływów Rosji jako głównej potęgi regionalnej i zniszczenie potencjalnych prozachodnich nastrojów w sąsiednich krajach poradzieckich. Ponadto zostanie omówione, czy obecność rosyjskiej miękkiej siły jest prawdziwym wyzwaniem dla bezpieczeństwa dla wyżej wymienionych państw, czy nie.