Dziecko : symbol i zagadnienie antropologiczne w literaturze Młodej Polski

Ukazując dziecko można wyrazić to, co istotne dla człowieka. Obraz dziecka w literaturze Młodej Polski nie był jedynie kontynuacją romantycznego mitu, lecz stanowił odrębny motyw literacki podlegający na przełomie XIX i XX wieku istotnym przemianom, związanym z narodzinami nowej wizji i nowego sposobu myślenia o człowieku w ogóle. Autorka rozpatruje "obecność dziecka" w dziełach młodopolskich poetów i prozaików, zarówno w ujęciu realistycznym, jak i symbolicznym: postaci dziecięce w ówczesnym dramacie, zwłaszcza w dziełach Stanisława Wyspiańskiego, "straszne dzieci" z twórczości Witkacego, motyw dziecka w poezji Tetmajera, Micińskiego, Staffa i Leśmiana, wątek "powtórnego dzieciństwa" w prozie Brunona Schulza.