History, memory, narrative, identity : Salman Rushdie’s "Midnighst’s children"

Salman Rushdie w Dzieciach Północy (1981) posługując się narracją pierwszoosobową przeciwstawia mit zjednoczonego pod rządami Brytyjczyków subkontynentu żyjącego we względnej harmonii - pełnej chaosu rzeczywistości Indii po uzyskaniu niepodległości. Główny bohater, pod wieloma względami alter ego autora, stara się rekonstruować historię swojego życia przenosząc się w przeszłość dzięki rekwizytom (pozostałe po dziadkach prześcieradło z wyciętą dziurą), zapachom (aromat pikli, ale i smród bombajskich slumsów), smakom (przywoływane raz po raz ćapati w kolorze pasikonika), dźwiękom (radiowe piosenki i reklamowe dżingle). Pamięciowy obraz Indii powstaje dzięki wszystkim zmysłom, ale jest też zawodny i zwodniczy, zbudowana na jego podstawie narracja z trudem utrzymuje linearny charakter i raz po raz jest kwestionowana przez samego narratora (a także przez czytelników powieści).

In Midnight’s Children (1981) Salman Rushdie uses a first-person narrative to contrast the myth of a united sub-continent under British rule living in relative harmony with the realities of India full of chaos following independence. The main character, in many respects the author’s alter ego, tries to reconstruct the story of his life travelling back in time by using a number of props such as a sheet with a hole cut in it, which once belonged to his grandparents, smells such as the aroma of pickles and the stench of the slums of Bombay, flavours such as the green chutney he recalls time and again, and sounds such as songs and advertising jingles on the radio. The picture of India he constructs in his memory is created by means of all the senses, but it is unreliable and deceptive. The narrative built up on its basis can barely keep to a linear progression and is continually challenged by the narrator himself, as well as by the novel’s readers.