The issue of civil law partnerships as subjects of civil law

This thesis presents a standpoint according to which there are de lege lata grounds for viewing civil law partnerships as subjects of civil law and, more precisely, as organizational entities without legal personality which have been granted legal capacity by statutory law. The presented concept is based on a subjective understanding of joint ownership and the application of the concept of subjective legal relations for the interpretation of Article 33(1) of the Civil Code.The subject of this paper is not an in-depth study of the consequences of the recognition of the subjectivity of a civil partnership, hence the limitation to pointing out structural inconsistencies arising from the views adopted in Polish jurisprudence. The analysis of the organizational aspects was intentionally omitted from the study, as it is sufficiently described by the doctrine. Opinions of the doctrine as well as solutions adopted in other branches of law prove that a civil partnership is an organizational unit. In accordance with the paremia sensum non verba spectamus, the outlined characteristics and the evolution in the perception of joint ownership in German doctrine lead to a position contrary to the literal wording of Article 863 of the Civil Code. The joint assets of the partners is in fact the property of the partnership, and the nature of its separation provides the basis for its recognition as a subject of rights. Unlike in the case of Article 863 of the Civil Code, only a literal reading of Article 864 of the Civil Code makes it possible to distinguish debts of the partnership, i.e. the partnerships obligation to perform, from liability for them, to which the partners are subject. According to the literal wording of Article 864 of the Civil Code, the partnership itself is the subject of its debts.By basing the interpretation of Article 33(1) of the Civil Code on the concept of subjective legal relations, it is also possible, from a formal point of view, to recognize that the law qualifies it as a civil law subject without personality.

Niniejsza praca przedstawia tezę o istnieniu de lege lata podstaw do uznania spółki cywilnej jako podmiotu prawa cywilnego, a dokładniej jako jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, której ustawa przyznała zdolność prawną. Przedstawiona koncepcja opiera się o podmiotowe rozumienie wspólności do niepodzielnej ręki oraz zastosowanie podmiotowego stosunku prawnego w celu wykładni art. 33(1) k.c.Przedmiotem niniejszej pracy nie jest dogłębne zbadanie skutków uznania podmiotowości spółki cywilnej, stąd też wynika ograniczenie się do wskazania niespójności konstrukcyjnych wynikających z poglądów przyjętych w polskim orzecznictwie. Intencjonalnie pominięto w opracowaniu analizę aspektów organizacyjnych spółki, jako dostatecznie opisaną w doktrynie. Opinie doktryny jak i rozwiązania przyjęte w innych gałęziach prawa dowodzą, że spółka cywilna jest jednostką organizacyjną. W myśl paremii sensum non verba spectamus, przedstawione cechy oraz ewolucja w postrzeganiu wspólności do niepodzielnej ręki w doktrynie niemieckiej skłaniają do przyjęcia stanowiska na przekór literalnemu brzmieniu art. 863 k.c. Wspólny majątek wspólników stanowi w istocie majątek spółki, a charakter jego wyodrębnienia stanowi podstawę do uznania jej za podmiot praw majątkowych. Odmiennie niż w przypadku art. 863 k.c., tylko literalne odczytanie art. 864 k.c. pozwala odróżnić zobowiązania spółki, czyli powinność spółki do spełnienia świadczenia oraz wykonania innych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, od stosunku odpowiedzialności za nie, którym objęci są wspólnicy spółki. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 864 k.c. spółka jest podmiotem jej zobowiązań.Oparcie wykładni art. 33(1) k.c. o koncepcję podmiotowego stosunku prawnego pozwala również od strony formalnej uznać, że ustawa przyznaje spółce cywilnej zdolność prawną, oraz zakwalifikować ją do grona podmiotów prawa cywilnego nieposiadających osobowości.