Język polski jako język odziedziczony a tożsamość Polonii argentyńskiej : stan badań i pytania badawcze

Język jest uważany za ważny element w procesie formowania tożsamości zbiorowej. Elity polityczne Argentyny, do której w latach 1856–1932 dotarło ponad sześć milionów imigrantów, położyły duży nacisk na asymilację (w tym językową) przybyszów, głównie za pośrednictwem systemu szkolnictwa publicznego i „edukacji patriotycznej”. Niektóre społeczności o imigranckich korzeniach nadal utrzymują jednak (pewną) znajomość języka kraju pochodzenia jako języka odziedziczonego. Polonia w Argentynie jest wewnętrznie zróżnicowana i geograficznie rozproszona. Polacy przybywali do Argentyny od zakończenia wojen napoleońskich, jednak pierwsza zorganizowana grupa o charakterze rolniczym osiedliła się w 1897 roku w Apóstoles w prowincji Misiones. W ramach I fali imigracji (1897–1914) do Argentyny trafili również polscy robotnicy, którzy znaleźli zatrudnienie w przemyśle w Buenos Aires i okolicach. Najliczniejsza była fala migracji międzywojennej (1919–1939). Rolnicy nadal kierowali się głównie do Misiones, a robotnicy osiedlali się przede wszystkim w rejonie Buenos Aires, jak również w innych prowincjach. Ostatnia znacząca fala Polaków dotarła w okresie powojennym (1946–1950) i skierowała się głównie do Buenos Aires. Ogółem między końcem XIX a połową XX wieku do Argentyny przybyło prawdopodobnie ponad 200 tysięcy Polaków, a obecnie liczba osób o polskich korzeniach wynosi około pół miliona. Opracowania na temat języka Polonii i dwujęzyczności w Argentynie są jak dotąd stosunkowo nieliczne. Niewielka jest również liczba prac dotyczących tożsamości Polonii oraz roli języka w jej kształtowaniu. Przedmiotem artykułu jest język polski w Argentynie jako język odziedziczony. Jego celem jest zidentyfikowanie istniejących luk badawczych i wskazanie obszarów wymagających uwagi. Zarysowano również nowe możliwe obszary badań takie jak społeczności dotąd pomijane w opracowaniach tematu, badania porównawcze i dotyczące interakcji międzygrupowych, a także studia nad diasporą w przestrzeni wirtualnej.

Language is considered an important factor in the formation of collective identity. The political elites of Argentina – a country that received a total of more than 6 million immigrants between 1856 and 1932 – placed an emphasis on the assimilation of immigrants (including linguistic assimilation), mainly through the public school system and “patriotic education”. However, many ethnic communities in Argentina still maintain some proficiency in the language of their country of origin, as a heritage language.The Polish community in Argentina is internally diverse and geographically dispersed. Poles began arriving in Argentina after the Napoleonic Wars, however, the first organized group of farmers settled in Apóstoles in the Misiones province in 1897. During the fist wave of immigration (1897-1914) Polish workers found employment in the industrial sector, mainly in Buenos Aires. The largest wave of immigrants came during the interwar period (1919–1939). Farmers primarily settled in Misiones, while workers in Buenos Aires and other provinces. The last significant wave of Polish immigrants arrived in the post-war period (1946–1950), mainly in Buenos Aires. In total, between the late 19th and mid-20th centuries, over 200,000 Poles immigrated to Argentina. Today, the Polish community in Argentina numbers about half a million people. Research on language and bilingualism, the Polish ethnic identity, as well as the role of the Polish language in shaping ethnic identity remains scarce.This article focuses on Polish in Argentina as a heritage language. The aim is to identify existing research gaps and highlight areas requiring further study. Potential new areas of research are also outlined, includ-ing studies on communities previously not included in linguistic research, comparative studies, intergroup interactions, and research on the virtual diaspora.