Niebo jest ograniczeniem – rozwój technologii betonu spowodowany budową drapaczy chmur

W ciągu ostatnich 50 lat nastąpił wielki rozwój technologii betonu, głównie ze względu na opanowanie jego reologii poprzez zastosowanie domieszek nowych rodzajów. Zmniejszanie stosunku w/c lub stosunku woda-spoiwo (w/b) oznacza gęste upakowanie ziaren cementu w stwardniałym zaczynie cementowym, w związku z czym, wytrzymałość na ściskanie może przekroczyć 100 MPa. Przed rokiem 1970 produkcja betonów o stosunku w/c mniejszym od 0,40 i opadzie stożka 100 mm była niemożliwa. Po zastosowaniu jako plastyfikatorów poli(sulfonianów naftalenowych) i poli(sulfonianów melaminowych) stało się to praktyką codzienną. Równocześnie beton może być pompowany do najwyższego piętra; w trakcie budowy Burj Khalifa w Dubaju beton pompowano do wysokości 586 m. W artykule opisano postęp w budowie drapaczy chmur, poczynając od Water Tower Place (1968) i CN Tower (1973), wybudowanych z zastosowaniem lignosulfonianów, aż do Scotia Plaza (1983), Two Union Square (1989), Petronas Towers (1998), Burj Khalifa (2010), Worli Project (obecnie w budowie), które korzystały już z wyższej klasy betonów, dzięki zastosowaniu poli(sulfonianów).

---

In the last 50 years the high development of concrete technology occurred, chiefly thanks of the concrete mix rheology control by new kinds of admixtures introduction. The decrease of w/c ratio means the dense packing of cement grains in the hardened paste, which causes the compressive strength increase up to 100 MPa. Before 1970 the concrete production of w/c ratio equal 0.40 and slump of 100 mm was not possible. After introducing of superplasticizers sulphonated melamine and naphthalene formaldehydes it became the everyday practice. Simultaneously this concrete could be pumped to the highest floor; when the Burj Khalif in Dubaj was build the concrete mix was pumped to the height of 586 m. In the paper the process of high-rise buildings realisation was presented, starting from Water Tower Palace [1968] and CN Tower [1973], with the use of lignosulphonates, till the Scotia Plaza [1983], Two Union Square [1989], Petronas Towers [1998], Burj Khalif [2010], Worli Project [now in building], realized with concretes of higher classes, thanks to the new generations of superplasticizers use.