Reconstruction of the Urban Historical Centre: Contemporary Problems, Difficulties, and Perspectives

Adapting historical city buildings into modern facilities is a basic problem in architecture today. In many large cities, historical centers preserve cultural heritage, including spiritual, cultural, economic, and social capital of irreplaceable value. Because of their importance, these centers must consider the unique characteristics of their surroundings, including harmony of size, spatial composition, architectural environment, facades, and the facilities in general. Disharmony in the architectural design of these centers is evident in the non-compliance of new objects, particularly in historical areas of the city. The restoration, reconstruction, and repair of these historical sites require special knowledge. Experts with this special knowledge can implement modern methods, strategic and operational modes of architecture, and public programs to preserve the historical and cultural values of these sites, thus preserving them for the future, which follows the sustainable development concept. The main conclusion of the research is that unique modern buildings, including novel architectural and constructive elements, can coexist with historical ones by using right policies and methods.

---

Adaptacja historycznej zabudowy miejskiej do nowoczesnych obiektów to podstawowy problem współczesnej architektury. W wielu dużych miastach historyczne centra przechowują dziedzictwo kulturowe, w tym kapitał duchowy, kulturowy, gospodarczy i społeczny o niezastąpionej wartości. Ze względu na swoje znaczenie centra te muszą uwzględniać unikalne cechy swojego otoczenia, w tym harmonię wielkości, kompozycji przestrzennej, środowiska architektonicznego, elewacji i ogólnie obiektów. Dysharmonia w architekturze tych centrów przejawia się w niezgodności nowych obiektów, szczególnie w historycznych obszarach miasta. Renowacja, rekonstrukcja i naprawa tych historycznych miejsc wymaga specjalnej wiedzy. Specjaliści posiadający tę wiedzę mogą wdrażać nowoczesne metody, strategiczne i operacyjne tryby architektury oraz programy publiczne w celu zachowania historycznych i kulturowych wartości tych miejsc, a tym samym zachowania ich dla przyszłości, co jest zgodne z koncepcją zrównoważonego rozwoju. Głównym wnioskiem z badań jest to, że unikatowe nowoczesne budynki, w tym nowatorskie elementy architektoniczne i konstrukcyjne, mogą współistnieć z historycznymi przy zastosowaniu odpowiednich polityk i metod.