Metody spowolnienia progresji krótkowzroczności – przegląd literatury

Krótkowzroczność (łac. myopia) jest najczęściej występującą wadą układu optycznego, w której długość osiowa gałki ocznej jest zbyt długa > 25 mm bądź moc łamiąca rogówki jest zbyt silna, co prowadzi do załamania promieni świetlnych przed siatkówką [1]. Szacuje się, że ponad 22,9% światowej populacji (blisko 1,5 mld) ma krótkowzroczność, z czego 2,7% osób o wysokiej wartości powyżej -6,00D [2]. Podczas badania populacji polskich uczniów w wieku 6–18 lat, u 13,3% zaobserwowano miopię, a także zauważono, że częstość jej pojawiania znacznie wzrasta pomiędzy 7. a 8. rokiem życia [3]. Przewiduje się, że do 2050 roku wadę tę będzie mieć 49,8% populacji, co stanowi blisko 5 mld osób [2]. Wynika to z faktu, że wraz z rozwojem technologicznym zwiększa się intensywność pracy wzrokowej w bliskich odległościach, a ponadto więcej czasu spędzamy przy urządzeniach emitujących promieniowanie niebieskie, które niekorzystnie wpływa na narząd wzroku. Tendencja ta szczególnie widoczna jest wśród dzieci i młodzieży, u których ryzyko wystąpienia krótkowzroczności i jej progresji znacznie wzrasta [4]. Istnieją metody mogące spowolnić postęp krótkowzroczności, wśród nich wyróżnić można terapię farmakologiczną, stosowanie okularów wieloogniskowych, multifokalnych miękkich soczewek kontaktowych, ortokeratologii oraz zmianę zachowań pacjenta [4].

---

Opracowanie rekordu w ramach umowy 509/P-DUN/2018 ze środków MNiSW przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę (2019).