Obserwacja zmieniających się trendów konsumenckich skłania do przyjrzenia się temu, jak obecnie zaciera się granica pomiędzy sprawnie prowadzonym marketingiem a autentycznymi wyborami odbiorców, odzwierciedlającymi ich aktualne potrzeby, pragnienia i troskę o swój wewnętrzny dobrostan. Wprowadzenie do wnętrza Koloru Roku można zaliczyć do takich granicznych sytuacji. Oczywiście możemy przyjąć, że to nie tylko moda, lecz również sposób na odświeżenie i nadanie przestrzeni nowego charakteru. Niemniej jednak wiemy z badań naukowych, że oprócz oddziaływania estetycznego kolor wpływa również na psychikę człowieka: nie jest więc sprawą marginalną, jaki wystrój otrzyma wnętrze. Świadomie zastosowana barwa odgrywa istotną rolę: kolor w architekturze pozwala doświadczać wymiaru przestrzennego, pełni praktyczną funkcję, zarówno informacyjną, jak i dekoracyjną. To przez światło i kolor definiujemy materialność przestrzeni. Od 1999 r. Instytut Pantone corocznie wybiera jeden kolor ze swojego systemu jako tzw. Kolor Roku. Wybór ten, według przedstawicieli instytutu, dokonywany jest na podstawie obserwacji zarówno aktualnych zjawisk i trendów społecznych czy kulturowych, jak i tego, co w danym sezonie branże mody, wzornictwa, czy projektowania wnętrz proponują pod względem estetycznym. Jednak dokonując pogłębionej analizy działań Instytutu Pantone można wywnioskować, że priorytetem tej instytucji jest monopolizacja trendsetterskiego rynku i zawieranie lukratywnych umów licencyjnych, a samo stosowanie Koloru Roku przedstawiane jest przez nią jako kreatywne i skuteczne narzędzie w pogoni za dobrym samopoczuciem, dobrostanem. Oczywiście można stwierdzić, że propozycja instytutu jest jedynie inspiracją, a nie koniecznością, jednak nie można zanegować tego, że realnie przekłada się na uzyskanie przychodów ze sprzedaży towarów i licencji. Rodzi się pytanie, kto bierze odpowiedzialność społeczną za to, jak takie działania wpływają na zdrowie i dobrostan jednostek oraz społeczności. Czy w świecie, w którym poczucie odpowiedzialności za środowisko naturalne powinno być powszechne jest miejsce na działania napędzające nadmierną konsumpcję?
By observing changing consumer trends, we may examine how the boundary between effective marketing and actual audience choices, reflecting their needs, desires, and concerns for their inner well-being, blurs today. Introducingthe Colour of the Year into an interior can be considered one of those boundary situations. Indeed, we can assume that it is not just a trend but also a way to refresh and add a new character to the space. However, scientific research shows that colour, despite its aesthetic impact, also affects human psychology. Therefore, it is not a trivial matter what decor the interior receives. Consciously applied colour plays a significant role: colour in architecture allows us to experience spatial dimension, serving a practical, both informational and decorative role. Through light and colour, we define the materiality of the space. Since 1999 the Pantone Institute has annually selected one colour from its system as the so-called Colour of the Year. According to representatives of the institute, this choice is made based on identifying both current social or cultural phenomena and what the fashion, design and interior design industries propose aesthetically for the specific season. Nonetheless, a thorough analysis of activities carried out by the Pantone Institute leads to the conclusion that the priority of this institution is to monopolize the trendsetting market and conclude lucrative licensing agreements. Moreover, they present the mere application of the Colour of the Year as a creative and effective tool in pursuing well-being and welfare. Certainly, we may argue that the institute’s proposal is merely an inspiration rather than a necessity. However, we cannot deny that it actually influences revenue generation from selling goods and licenses. The question arises: who takes social responsibility for how such actions affect the health and well-being of individuals and communities? In a world where a sense of responsibility for the natural environment should be commonplace, is there room for actions that drive excessive consumption?
