Tożsamość narracyjna: Ironia ludzkiej tożsamości: narracja a problem nieskończoności podmiotu

Tożsamość narracyjna jest kategorią niezbędną dla współczesnej antropologii filozoficznej,a w szczególności dla filozofii podmiotu, co artykuł ten pokaże na przykładzie fenomenu,który Stanely Cavell określa ironią ludzkiej tożsamości: chodzi o fakt, iż każdyczłowiek ma poczucie, że wymyka się nieco wszelkim opisom, jakich dostarcza o nimświat, a nawet on sam. To poczucie, że jego istota, w sensie Ricoeurowskiego ipsé, pozostajezawsze w jakiś sposób niewysłowiona, co więcej, że może on w każdym momenciezanegować swą obecną tożsamość. Niniejsza praca wykazuje, iż z jednej strony narracyjneujęcie podmiotowości jest niezbędne, by zdać sprawę z tego napięcia, a z drugiej, że jakodziałanie językowe narracja narażona jest na swą własną ironię: napięcie między językiemjako danym a językiem jako twórczym, wciąż szukającym nowych sposobów ekspresji. Taistotna relacja między językiem a podmiotem otwiera pole do dalszych badań.