O architekturze umacniania w opiece hospicyjnej nad dzieckiem jako wyzwaniu dla pracy socjalnej

Istotą pracy socjalnej jest troska o drugiego człowieka, jego dobro, wsparcie i pomoc w rozwiązywaniu życiowych problemów. Charakter niesienia pomocy jest jednak uzależniony od przyjętej przez daną grupę społeczną perspektywy pomagania, a co za tym idzie – uruchomienia zintegrowanego systemu wraz z jego infrastrukturą, kadrą zawodową oraz kanonem uprawnień i przywilejów. W polu pracy socjalnej z dzieckiem terminalnie chorym coraz częściej wykorzystywane jest podejście umacniania (empowerment). Jego dopełnienie stanowią dwie koncepcje: resilience, ułatwiająca zrozumienie mechanizmów pozytywnej adaptacji małego pacjenta i jego opiekunów w obliczu choroby, oraz dezintegracji pozytywnej, nastawionej na usankcjonowanie uprawnień i przywilejów dla tej grupy społecznej (chory terminalnie pacjent i jego opiekunowie), która ze względu na swoją sytuację osobistą ma ograniczone możliwości doświadczania pełni życia. Wymienione podejścia mogą być przydatne w budowaniu relacji terapeutyczno-pomocowej z dzieckiem w opiece hospicyjnej. Niemniej jednak ich stosowanie w praktyce pracy socjalnej wymaga od profesjonalistów uważności oraz umiejętnego zaangażowania samego dziecka w proces zmiany ukierunkowanej na poprawę jakości życia jego i opiekunów.

The essence of social work is to care for another person, their good, support and help in solving life problems. However, the nature of aid is dependent on the social group’s perspectives to help, and thus the launch of an integrated system with its infrastructure, professional staff and the canon of rights and privileges. In the feld of social work with a child terminally ill, empowerment is increasingly used. There are two concepts to complement it: resilience, which facilitates the understanding of the mechanisms of positive adaptation of the small patient and its carers in the face of illness, and positive disintegration, aimed at sanctioning the rights and privileges of this social group (terminal patient and their carers). The personal situation of the patient limits them to experience fullness of life. These approaches may be useful in building a therapeutic-assistance relationship with a child in hospice care. However, their use in the practice of social work requires professionals to be mindful and to engage the child in a process of change that is directed towards improving the quality of life for them and their carers. In this paper, the authors focus on the role that the support system for terminally ill children has in the reinforcement approach. In their reflections, they present a model of consolidation architecture developed by them, whose key pillars form the basis of social work with a person in need of support and assistance. These pillars for professionals involved in clinical social work can be a source of thought in their professional day-to-day activities.