Wojna jako stan umysłu

Historia ludzkości jest historią wojen. Zdanie to tylko z pozoru brzmi kontrowersyjnie. Od pierwszych chwil, kiedy człowiek pojawił się na ziemi, towarzyszą mu konflikty. Wojny mimo swej wyniszczającej sile trwają również dzisiaj. Myśl o tym, że ludzkość zacznie żyć w pokoju, jest fantazją. W artykule stawiam pytanie, czy wojna jest stanem ludzkiego umysłu. Czy jest ona elementem, który opisuje naturę człowieka? Czy jest naturalnym sposobem życia człowieka? A może jest tylko elementem historii? Jeżeli tak, to był czas, kiedy wojen nie było, i wolno mieć nadzieję, że ich nie będzie w przyszłości. Uważam, że pierwsza możliwość jest bliższa prawdzie. Wojna jest zawsze tragiczna i nie ma w niej niczego, co zasługuje na uznanie. To dlatego myślenie o człowieku jest tutaj na wskroś pesymistyczne. W tekście nawiązano do kilkunastu opracowań, które mają uzasadnić tę tezę, nawiązującą do koncepcji brytyjskiego filozofa Tomasza Hobbesa.

Human history is the history of wars. This sentence, superficially, sounds controversial. From the very first moments they appeared on earth man has been accompanied by mutual conflicts. Despite the tragedies of war, they continue today. The thought that humanity will begin to live in peace is a fantasy. In the article, I pose the question of whether war is a state of the human mind? Is it an element that describes the nature of man? Is it a natural way of human life? Or is it is it just an element of history? If so, there was a time when there were no wars, and one can hope that there will not be any in the future. I believe that the first possibility is correct. War is always tragic and there is nothing in it that merits appreciation. That is why thinking about humanity here is thoroughly pessimistic. The text refers to more than a dozen studies intended to substantiate this thesis. The main thesis refers to the British philosopher Thomas Hobbes.