Edukacja nieformalna w miejscu pracy – podobne założenia, rozbieżne warunki Badanie dwóch międzynarodowych organizacji ekologicznych działających w czterech krajach

Autor porusza zagadnienia związane z procesem uczenia się w dwóch ekologicznych organizacjach pozarządowych (ENGOs). Przykłady nieformalnej edukacji w miejscu pracy zaczerpnięto z dwóch ENGOs: Greenpeace i WWF. Badanie prowadzono w czterech krajach – Chorwacji, Polsce, Szwecji i we Włoszech. Miało ukazać sposób kształcenia w tych organizacjach; kto określa potrzeby, treści, priorytety i rozwiązania praktyczne; jak pracownicy tych organizacji uzyskiwali wiedzę i umiejętności; jakie były kompetencje zawodowe szkoleniowców; gdzie to kształcenie się odbywało – w ramach organizacji czy poza nią; czy można zauważyć jakieś znaczące różnice w sposobie organizowania nieformalnego kształcenia w tych organizacjach w badanych krajach. Aby znaleźć odpowiedź na te pytania przeprowadzono serię wywiadów z pracownikami obu ENGOs w wytypowanych krajach. Zebrany materiał empiryczny ujawnił, że Greenpeace i WWF „magazynują wiedzę” i potrafią zrobić z tego dobry użytek, jakkolwiek rzadko aktywnie wspierają uczenie się. Najbardziej udane i skuteczne sposoby nieformalnego uczenia się w miejscu pracy są wówczas, gdy zdobyte doświadczenia są przekazywane nowym współpracownikom. W ten sposób ENGOs dokonują konwersji wiedzy ukrytej w wiedzę jawną. Ustalenia doprowadziły autora również do obserwacji, że ludzie działają w różny sposób w różnych krajach, ale uczą się w sposób podobny.

The paper explores learning that occurs in two environmental non-governmental organizations (ENGOs). Examples of non-formal workplace learning were studied in two transnational environmental organisations: Greenpeace and WWF. An investigation was carried out in four countries – Croatia, Italy, Poland and Sweden. I was interested to determine how learning in these two ENGOs was organized; who defined needs, content, priorities and solutions; how people engaged in these organizations gained knowledge and competences; where did training competences come from; where did it took place – within the organization (in-service training) or outside; were there any significant differences in how non-formal learning processes are run within two ENGOs active in four countries? To find answers to these questions I conducted a series of open-ended interviews. Interviewees were staff members of both ENGOs from all four countries. Collected interviews disclosed, that Greenpeace and WWF “store knowledge” and make good use of it, although they do not necessarily actively foster learning. Most successful, and efficient, ways of non-formal workplace learning tend to be when gained experiences are transferred to new co-workers. In this way ENGOs converted their tacit knowledge into explicit one. My findings lead me also to an observation that people act differently in different countries, while they learn in similar ways.