„Opowieść się opowiedziała. Tylko to było jej i moim celem [...]”. O „tetralogii polskiej” Jarosława Marka Rymkiewicza

Kolejne tomy „tetralogii polskiej” Jarosława Marka Rymkiewicza budziły kontrowersje, które dalece wykraczają poza standardową debatę krytycznoliteracką. Odbiór cyklu, również ze względu na jawne poparcie autora dla opcji narodowo-katolickiej na polskiej scenie politycznej, był naznaczony przez ostry podział na afirmatorów, widzących w poecie nowego wieszcza narodowego, oraz często motywowanych politycznie krytyków nacjonalistycznej (krwawej) wizji polskości. Temu sporowi towarzyszyła dyskusja dotycząca tego, czy pisarstwo Rymkiewicza – kunsztowne, a zarazem pełne sygnałów ironii – rzeczywiście poddaje się wykładniom politycznym, czy takie odczytania jego opowieści nie powodują pewnej symplifikacji. Powołując się na prace Haydena White’a, badacz dowodzi, że właśnie literackość stanowi o politycznym potencjale tetralogii.

Subsequent volumes of Jarosław Marek Rymkiewicz’s “Polish tetralogy” have raised controversies that reach far beyond the standard literary-critical debate. The reception of the cycle, also due to its author’s open support for national-catholic wing on the Polish political stage, was marked by sharp distinction into affirmers, who saw in the poet a new national poet-prophet, and politically-motivated critics of nationalist (bloody) vision of Polishness. The dispute was accompanied by a discussion concerning whether Rymkiewicz’s writing—inventive and abound in irony—is indeed subject to political interpretations, and whether or not such readings of his stories lead to certain simplifications. Referring to Hayden White’s papers, the researcher shows that it is literariness that makes up the tetralogy’s political potential.