Ks. Eugeniusz Hugon Edward Anders (1874-1924) proboszcz i pierwszy dziekan dekanatu piekarskiego

In numéro multorum Silesiae Superioris meritorum sacerdotum Eugenius Anders habetur, qui Anno Domini 1913 praepositus sanctuarii Beatae Mariae Virginis in Piekary prope civitatem Bytom siti, nominatus est. Eo parocho vix undecim annos residente primum bellum mundanum gerebatur nec non multae controversiae litesque Polonorum et Germanorum in Silesiae Superioris sortibus ortae sunt. Hie rebus factum est, ut trčs seditiones facerentur et pars harum terrarum Poloniae ingeretur. Dominus Anders quamvis morbis variis laborans inceptis negotiis praedecessorum suorum assiduam curam et operam dabat ac munera sacerdotalia summo studio adimplebat. Numerum celebrationum in sanctuario auxit, agmina peregrin at orum maiori simper in numéro affluentium ordinavit, cantum ad Festum Nativitatis Christi, cum homines ad cantandum convenire solebant, fovit atque sustentavit. Anno 1917 librum novum, qui de calvaria inscribitur. in lucem edidit. Oue omnia ab eo facta oblivioni venisse videntnr Ipse en im tamquam sanctuarii administrator, qui magistratus ac publicos ministros hospitio excipere solebat, plerumque memoratur. Exemplum singulare adversus Ecclesiam pietatis ac in afflictionibus perseverantiae vir ille nobis praebuit, tamen nomen eius a scriptoribus, sive Polonis sive Germanis, vitam, mores et facta virirum illustrium exponentibus omittitur.

Biogramu ks. Andersa nie można znaleźć w żadnym polskim słowniku dotyczącym dziejów Górnego Śląska. To samo dotyczy biografistyki w języku niemieckim. Nazwisko ks. Eugeniusza Andersa w literaturze pojawia się sporadycznie i to głównie w związku z dziejami sanktuarium maryjnego w Piekarach k. Bytomia. Często natomiast pojawiało się na szpaltach czasopisma „Katolik Codzienny”, drukowanego w Bytomiu i kolportowanego głównie w województwie śląskim i na Śląsku Opolskim. Równie często nazwisko ks. E. Andersa pojawiało się w „Dzienniku Śląskim”. Był to bowiem znany duchowny diecezji wrocławskiej, który mimo ciągle dokuczających mu chorób w latach 1913-1924 zdobył rozgłos i popularność, głównie jako odnowiciel kościoła pielgrzymkowego oraz kalwaryjskiego wraz z kilkudziesięcioma kaplicami na wzgórzu Cerekwica w Piekarach. Uznanie wiernych przyniosła mu także wydana w 1916 r. jego staraniem Książka kalwaryjska służąca dla użytku pątników kalwarię piekarską zwiedzających z dodatkiem historii o cudownym obrazie Matki Boskiej oraz historii kościoła i kalwarii. Jego nazwisko stało się jeszcze bardziej znane jako gospodarza i „prezentera” sanktuarium maryjnego, przyjmującego wizyty dostojników kościelnych, władz wojewódzkich i państwowych.