Empiryczna weryfikacja dymensjonalnego ujęcia psychopatii

Istnieje duża rozbieżność pomiędzy osobowością dyssocjalną w rozumieniu ICD–10, a psychopatią według klasycznego podejścia reprezentowanego przez Harveya Cleckleya czy Roberta Hare. Nowe kryteria zawarte w Sekcji III w DSM–5 dla antyspołecznego zaburzenia osobowości nie uwzględniają już zachowań przestępczych, tak jak DSM–IV–TR lub ICD–10. Skupiają się natomiast na cechach osobowości przypisywanych do tej pory psychopatii, takich jak nasilony egocentryzm, niska empatia, antagonizm czy rozhamowanie, łącząc kategorialne i dymensjonalne podejście do zaburzenia. Celem prezentowanych badań była weryfikacja modelu psychopatii ujmowanej z perspektywy dymensjonalnej. Psychopatia potraktowana została jako cecha latentna, przewidywana w niniejszym modelu teoretycznym przez cztery zmienne: empatię, źródła samooceny, makiawelizm oraz poszukiwanie doznań. Badanie przeprowadzone zostało na grupie mężczyzn. W zastosowanym modelowaniu równań strukturalnych uzyskano wysokie wskaźniki dopasowania modelu do danych empirycznych.