Relacja z lekarzem w opiniach dzieci i młodzieży hospitalizowanych z powodu choroby nowotworowej

W literaturze od dawna podkreślana jest kluczowa wartość w procesie terapeutycznym relacji lekarz–pacjent. Ma ona znaczący wpływ na proces leczenia osoby chorej. W przypadku dzieci i młodzieży z chorobą nowotworową relacja z lekarzem ma wartość szczególną. Tę specyficzność wyznacza nie tylko wiek pacjentów, lecz także rodzaj choroby. Dzieci i młodzież w trakcie leczenia spotykają się z różnymi specjalistami (lekarzami), ale długotrwałą i dość intensywną relację nawiązują z lekarzem prowadzącym. Relacja ta z definicji jest relacją najważniejszą w trakcie leczenia intensywnego i podtrzymującego. Bezsprzeczne jest tu zaangażowanie lekarza, które przekłada się na proces i sukces terapeutyczny. Istotne, i nie mniej ważne, jest zainteresowanie lekarza swoim pacjentem i osobowy kształt relacji: lekarz prowadzący (podmiot) – dziecko (podmiot). Od tego, w jaki sposób lekarz rozumie, komunikuje się z pacjentem i go traktuje zależy poczucie podmiotowość i własnej wartości pacjenta. Wartość tej relacji ma wpływ na samopoczucie chorego nie tylko w trakcie leczenia, lecz także i po jego zakończeniu. Artykuł prezentuje wyniki badań związanych z opinią dzieci i młodzieży na temat relacji z lekarzem prowadzącym. Badania przeprowadzano na terenie trzech placówek chodzących w skład Polskiej Grupy Pediatrycznej do spraw Leczenia Białaczek i Chłoniaków, obejmując nimi grupę 62 dzieci w wieku 7–17 lat, znajdujących się na różnych etapach leczenia przeciwnowotworowego.