Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi założył w 1857 roku w Petersburgu ks. Zygmunt Szczęsny Feliński. Pod berłem rosyjskim siostry pracowały przez 50 lat w stroju świeckim, prowadząc życie zakonne tajnie, w ukryciu, pod osłoną instytucji oświatowych, wychowawczych, dobroczynnych, a jednocześnie w szerokim zakresie apostolskim. Mottem zgromadzenia stały się słowa: „Kto by przyjął jedno dziecko w imię Moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18,5). Odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 roku otworzyło przed Zgromadzeniem nowe możliwości. Pomimo wielu zawirowań dziejowych, w tym wymuszonych podziałów zakonnych, siostry przetrwały wierne swojej regule i gdy opadły kordony graniczne, połączyły się poprzez unię w jedną rodzinę zakonną. W czasach wojen siostry Rodziny Maryi niosły pomoc wszędzie tam, gdzie była ona potrzebna. Po zakończeniu II wojny światowej Rodzina Maryi liczyła 1043 siostry pracujące w 125 domach w Polsce i 193 siostry pracujące w 35 wspólnotach w Brazylii. Siostry prowadziły w Polsce 37 szkół, 35 domów dziecka, 39 przedszkoli,21 szpitali, 19 internatów i 5 domów opieki dla osób starszych. Najwięcej nowych placówek powstało na Ziemiach Odzyskanych, gdzie siostry założyły 32 nowe placówki. Ważnym miejscem na nowych ziemiach stał się Międzyrzecz, gdzie z Czerniowiec na Bukowinie przybył transport przesiedlonych sióstr, które rozpoczęły swoją pionierską pracę w posłudze potrzebującym. Poprzez kolejne lata zatrudnione były na różnych stanowiskach w licznych instytucjach: dom starców, stołówka miejska, dom dziecka, przedszkole, żłobek, szpital, placówka parafialna, objęły także pracę w przedszkolach w Pszczewie i Trzcielu, w tej ostatniej miejscowości także w szkole, opiekowały się chorymi w środowisku oraz podejmowały prace przy parafiach. Wszędzie sumiennie wywiązywały się i wywiązują nadal z powierzonych obowiązków, zawsze w duchu apostolskim, z troską o dobro bliźniego.
The Congregation of the Franciscan Sisters of the Family of Mary was founded in 1857 in St. Petersburg by Father Zygmunt Szczęsny Feliński. Under Russian rule, the sisters worked for 50 years wearing secular clothes, leading a religious life secretly, in hiding, under the cover of educational, and charitable institutions, and at the same time in a wide apostolic capacity. The congregation had the following motto: “And whoever welcomes one such child in my name welcomes me” (Matthew 18:5). Regaining independence by Poland in 1918 opened up new opportunities for the congregation. Despite a great deal of historical turmoil, including forced religious divisions, the sisters survived faithful to their rule and, when the border posts were removed, they united into one religious family. In times of war, the Sisters of the Family of Mary helped those who needed their support. After the end of World War II, the Family of Mary numbered 1,043 sisters working in 125 houses in Poland and 193 sisters working in 35 communities in Brazil. In Poland, the sisters ran 37 schools, 35 orphanages, 39 kindergartens, 21 hospitals, 19 boarding schools and 5 nursing homes for the elderly. The largest number of new institutions was established in the Recovered Territories, where the sisters founded 32 new institutions. An important place in the new lands was Miedzyrzecz, where displaced sisters arrived from Czerniowiec in Bukovina. They began their pioneering work in serving those who were in need. Throughout the following years, they were employed in various positions in numerous institutions: an old people’s home, a city canteen, an orphanage, a kindergarten, a nursery, a hospital, and a parish institution. Additionally, they worked in kindergartens in Pszczew and Trzciel; in the latter village they also worked in a school, took care of the sick and did different tasks in parishes. They conscientiously fulfilled their duties entrusted to them, always in an apostolic spirit, with concern for the welfare of their neighbours.
