Wydobywanie portretu (Michał Głowiński)

W szkicu podjęto refleksję nad portretem jako gatunkiem literackim, funeralnym i biograficznym. Skupiając się na Tęgich głowach Michała Głowińskiego, autor pokazuje chwyty stosowane przez eseistę po to, by ukazać osobę portretowaną jako postać wielowymiarową. Korzystając z anegdoty, plotki czy własnych wspomnień, Głowiński częstokroć tworzy portrety intelektualne kilku pokoleń polskiej inteligencji. Autor szkicu twierdzi, że Tęgie głowy to kolekcja esejów, w których rzeczywistość, jaka naprawdę istniała, dla czytelnika, który jej nie przeżył, więc nie jej zna, albo zna z niespójnych przekazów, jest w jakimś sensie fikcjonalna i fantastyczna.

The article discusses a portrait as a literary, funeral, and biographical genre. In this reading of Michał Głowiński’s Tęgie głowy [The Big Brains], the techniques which the author uses to present people in his portrait-essays in order to build up their depth are presented. Głowiński’s references to anecdotes, gossip, and his own memories make it possible for him to create portraits of several generations of Polish intelligentsia. The article demonstrates that Tęgie głowy is a collection of essays in which real events become to a degree fictional or fantastical since the reader either does not know the past or knows it based on incoherent accounts.