Zarys średniowiecznego sporu o supremację między papieżem a cesarzem

Problem nazwany w niniejszym artykule „supremacją” dotyczy następującej kwestii: do kogo w okresie średniowiecza należała (lub winna należeć) ostateczna władza nad członkami wspólnoty Kościoła chrześcijańskiego (kto dysponuje najwyższym autorytetem w dziedzinie ogłaszania doktryny religijno-moralnej, stanowienia norm prawnych, oraz sądzenia). Podmiot dzierżący taką władzę miał być legislatorem i jednocześnie najwyższym sędzią, nieograniczanym przez ludzkie instytucje. Spór o supremację rozgrywał się w średniowieczu zwłaszcza między dwoma podmiotami czy też urzędami: między papieżem oraz cesarzem (bizantyjskim, a następnie także „rzymskim narodu niemieckiego”).

Zeszyty Naukowe TDUJ