Perspektywy modelowania numerycznego w kulturoznawstwie

W ostatnich latach w wielu dziedzinach obserwujemy coraz szersze podejście interdyscyplinarne w badaniach naukowych – od studiów o profilu mieszanym do prób wydzielania nowych gałęzi wiedzy, takich jak neuronauka (neuroscience) czy nauka o złożoności (complexity science). Obecnie widać także inny wyraźny trend: do łączenia nauk humanistycznych z naukami ścisłymi. Tradycyjny podział na science and humanities ulega zatarciu zarówno w warstwie pojęciowej, jak i metodologicznej. To właśnie innowacyjność w podejściu metodologicznym, zawierającym nie tylko praktykę, lecz także zmienioną podstawę teoretyczną, daje nadzieję na nowe spojrzenie na podstawowe problemy kulturoznawstwa: czym jest kultura, jaka jest jej struktura, jakim prawom podlega jej rozwój? Czy w ogóle można mówić o rozwoju, czy może jedynie o zmianach? Wyniki tradycyjnego myślenia o tych problemach mogą w owym podejściu zostać zestawione z analizą matematyczną i modelowaniem komputerowym kultur oraz rewizją metafizycznego spojrzenia na byt i relację, takiego jak np. teoria aktora-sieci Bruno Latoura. Być może dopiero opracowanie modeli od ich ontologicznych podstaw pozwoli choć w części uniknąć błędów zarzucanych odhumanizowanej inżynierii.