Kinematografia urządzeń Haruna Farockiego

Praca jest próbą przyjrzenia się strategiom krytycznym, które Harun Farocki wykorzystywał do analizy mediów wizualnych. Poprzez tytułową kinematografię urządzeń rozumiem skupienie się reżysera na ich wymiarze technologicznym i sposobie, w który redefiniują one doświadczenie odbiorcy. Za Hito Steyerl przyjmuję, że Farocki był autorem „ciągle początkującym”, a więc cechą charakterystyczną jego twórczości była obserwacja przemian medialnych i poszukiwanie obrazów antycypujących nadchodzące reżimy wizualne. Twórczość Farockiego interesuje mnie w perspektywie ewolucyjnej – śledzę rozwój elementów jego języka filmowego, jak i każdorazowych diagnoz aktualności – oddania głosu obrazowi i próby wypowiadania się w jego języku. Ważna rolę w moich rozważaniach odgrywa centralna dla teoretycznych dociekań Farockiego koncepcja „obrazu operacyjnego”. Analizuję składające się na nią wątki cielesności, sposobów widzenia, przemysłu militarnego i myślenia instrumentalnego. Następnie staram się pokazać, jak Farocki za jej pomocą próbował opisywać współczesne tendencje medialne.