Społeczne i prawne aspekty przestępstwa porzucenia (art. 210 § 1 i 2 k.k.)

The issue of abandonment as a category of punishable behavior is not a well-developed. Thorough analysis of the phenomenon reveals a number of problems of both interpretation and practical nature. Difficulties are caused by the very assessment of a specific behavior and its qualification as a crime, but also by the thorough determination of the subject of protection of the crime of abandonment, indicating its source, or finally the proper assessment of the type of qualified crime included in art. 210 § 2 C.C. Abandonment as a social phenomenon is noticed by social and state institutions that offer help and support in the form of initiatives that provide assistance to those in need. On the one hand, a low crime rate indicates that abandonment is of a marginal nature, on the other hand, the awareness of the existence of a high dark number does not allow it to be unequivocally assessed.

Problematyka porzucenia, jako kategoria zachowania karalnego nie stanowi zagadnienia bogato opracowanego. Pomimo pozornej jednoznaczności, wnikliwa analiza zjawiska, ujawnia szereg problemów natury interpretacyjnej jak i praktycznej. Trudności przysparza już sama ocena konkretnego zachowania i jego kwalifikacja, jako przestępstwa ale także szczegółowe oznaczenie przedmiotu ochrony przestępstwa porzucenia, wskazanie jego źródła, czy ostatecznie prawidłowa ocena typu kwalifikowanego przestępstwa, ujętego w treści art. 210 § 2 k.k. Porzucenie, jako zjawisko społeczne, jest zauważone przez instytucje społeczno-państwowe, które oferują pomoc i wsparcie w postaci inicjatyw, zapewniających pomoc dla potrzebujących. Niski wskaźnik przestępczości, z jednej strony informuje, że porzucenie ma charakter marginalny, z drugiej strony jego złożoność i mała wykrywalność nie pozwala jednoznacznie ocenić zjawiska.