General assumptions of Personnel Recovery whitin in the context of doctrinal regulations

Tadeusz Zieliński

Uczestnictwo sił zbrojnych państw członkowskich NATO oraz Unii Europejskiej w operacjach reagowania kryzysowego, również we wrogim (niesprzyjającym) środowisku, zwiększa niebezpieczeństwo odizolowania personelu, zarówno wojskowego jak i cywilnego. Nikogo nie trzeba przekonywać, że utrata własnych żołnierzy lub pracowników cywilnych może skutkować daleko idącymi następstwami, włącznie z wycofaniem sił wojskowych z rejonu operacji. Stąd, niezwykle ważnym jest utrzymywanie odpowiednio zorganizowanych i wyszkolonych zasobów, zdolnych do odzyskiwania personelu w czasie pokoju, kryzysu i wojny. Świadomość istnieniu takich jednostek wśród żołnierzy i innych aktorów uczestniczących w operacji, niewątpliwie zwiększa ich morale. Problematyka odzyskiwania personelu w NATO i UE ma swoje odzwierciedlenie w zapisach stosownych dokumentów normatywnych. Niestety, brak jest pełnego konsensusu pomiędzy poszczególnymi państwami, co do zapisów i kształtu doktryn odnoszących się do procedur, taktyki, technik oraz szkolenia w przedmiotowej problematyce. Niniejszy artykuł przedstawia ewolucję zasadniczych uregulowań doktrynalnych odnoszących się do odzyskiwania personelu w NATO i UE. Charakteryzuje również ogólne założenia sojuszniczej doktryny AJP-3.3.9 oraz unijnej koncepcji w obszarze odzyskiwania personelu. Ważnym elementem pozostaje także problematyka edukacji, szkolenia i treningów z omawianego obszaru.