Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej T. 52 z. 2 (2017), Materiały

Includes : source appendix, p. 227-237

Continues: Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowej

Dofinansowano ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

s. 223-239

Summaries in English and Russian

Przedstawiony tekst źródłowy jest dokumentem pokazującym bezradność carskiej biurokracji wobec skomplikowanych stosunków narodowościowo-wyznaniowych występujących w zachodnich guberniach Rosji, dawniej stanowiących ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dążąc do tego, aby po powstaniu styczniowym skutecznie ograniczyć polskich ziemian w zakresie praw do władania majątkami ziemskimi, władze rosyjskie zmuszone były najpierw określić, kogo uznawały za „osobę polskiego pochodzenia” i jakie cechy wyróżniały takie osoby spośród innych właścicieli ziemskich. Referat zatytułowany: „Kogo należy uważać za «osobę polskiego pochodzenia»”, przygotowany w 1910 r. przez naczelnika VII oddziału Departamentu Spraw Ogólnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, jest świadectwem, że przez ponad pół wieku od upadku powstania władzom rosyjskim nie udało się precyzyjnie określić przedmiotu swoich działań represyjnych.

Streszcz. ang., ros.

p. 223-239

Publikacja dotowana ze środków publicznych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego

The presented historical source is a document revealing helplessness of the tsarist bureaucracy in face of complex national and denominational relations in the Western guberniyas of Russia which formerly belonged to the territory of the Grand Duchy of Lithuania. Trying to restrict the rights of Polish landowners to administer their landed properties after the fall of the January Uprising (1863), the tsarist authorities had to define “a person of Polish origin” and determine the features characteristic of such persons and distinguishing them from other landowners. A report titled “Who should be considered to be ‘a person of Polish origin’?”, prepared in 1910 by the head of the VII Section of the Department of General Matters of the Ministry of Internal Affairs, is a testimony to the fact that fifty years after the fall of the uprising the Russian authorities were unable to precisely determine their repressive actions.

Czasop. kontynuuje numerację wydaw. pt.: Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowej

Zawiera : Aneks źródłowy, s. 227-237