Starzenie się ośrodkowego układu nerwowego. X Zimowa Szkoła Instytutu Farmakologii PAN, Mogilany 1993. Pod red. S. Wolfartha

Pewne rozpoznanie choroby Alzheimera jest możliwe tylko wtedy, kiedy w mózgu chorego z otępieniem, w badaniu neuropatologicznym stwierdzi się amyloidowe blaszki starcze (BS) i zwyrodnienie włókienkowe neuronów. Zsekwencjonowanie przez Glennera i Wonga w 1084 roku beta-amyloidu wytyczyło biologom molekularnym drogę dla dalszych poszukiwań. Gen dla beta-amyloidu, będącego fragmentem prekursora (APP), znaleziono pierwotnie na chromosomie 21 dla wrodzonej, wczesnej postaci choroby Alzheimera i potem na 10, dla postaci o późniejszym początku. Lokalizacja genu dla APP w przypadkach sporadycznych choroby Alzheimera nie jest znana. Nie wiadomo także, która z komórek CUN jest źródłem APP albo czy nie jest to jedno z białek surowicy krwi. Nie jest też jasne, co doprowadza do odkładania się amyloidu w neuropilu. APP jest białkiem błonowym. Nieprawidłowa proteoliza APP (w łańcuchu APP znajduje się wstawka odpowiadająca białku Kunitza, tzn. inhibitorowi proteinazy) odbywa się być może przy udziale mikrogleju. Po uwolnieniu beta-amyloidu z uszkodzonej błony dochodzi ostatecznie do odkładania się w mózgu amyloidu włókienkowego w for-mie BS lub złogów rozproszonych. Wtórnie do obecności amyloidu, jak się wydaje z powodu jego działania toksycznego, odkładają się H' cytoplazmie neuronu patologicznie ufosforylowane białka cytoskeletonu sprzężone pierwotnie z białkiem tau, a potem ubiquitynizowane. Zwyrodniała komórka nerwowa ginie, a wraz z nią jej połączenia synaptyczne. Prowadzi to także do deficytu neurotransmiterów, w tym acetylocholiny. Proponowany scenariusz wydarzeń nie wyjaśnia jednak, gdzie jest źródło białka prekursorowego, jaki błąd genetyczny jest przyczyną najczęstszej, sporadycznej postaci choroby Alzheimera, i co najważniejsze czy amyloid, spotykany także w mózgach ludzi starych bez cech otępienia, jest istotnie przyczyną demencji w chorobie Alzheimera.

75-89 p.il.7