The subject of this thesis are the dramatic works of Mieczysław Piotrowski, deceased 1977, Polish artist, drawer, graphic designer, author of experimental novels, movies scenarios and children cartoons. Five dramatic compositions written in the 1970s: Marsz (March), Karnawał (Carnival), Melancholia (Melancholy), Czerwona piłka (Red Ball) and Śmierć pokojówki (Death of a Housemaid) have never been published; the first aim of this thesis is, therefore, a presentation of Piotrowski’s dramatic writing and dramaturgical tropes by means of a deepened interpretation and analysis of two dramas: March and Carnival. The main aim of this thesis, however, is to specify what position theatre and drama occupy in the experimental and interdisciplinary artistic project, as well as, the creative philosophy of Piotrowski. The author of March and Carnival, not being a professional dramatic writer, uses in a not usual, experimental way the possibilities that the theatric medium and dramatic formula offer for a philosophical recognition of respectively: human cognitive horizon (theatre), and human relations manifesting themselves in linguistic communication (drama). The methodology for this thesis was chosen, on one hand, so as to present the unpublished works of a not popularly known author of experimental novels and dramas in the close reading analysis, a thorough study of rhetorical mechanisms of texts, with a special emphasis on the mysterious, ambiguous, recurring in the narrative and only seemingly marginal places in these texts, such as: the telephone and projector in the dramatic action, as well as, precise counting and measuring of time (hours) within the action on stage. On the other hand, however, this analysis aims at an interpretation that combines dramatic poetics of Piotrowski with his understanding of theatricality as a medium, a stage: place haunted by voices and phantoms. For the purpose of this interpretation, thus, were used the reflections of Samuel Weber (Theatricality as a Medium), Marvin Carlson (The Haunted Stage. Theatre as Memory Machine) Avital Ronnell (The Telephone Book: Technology, Schizophrenia, Electric Speech) and Michał Paweł Markowski (Czarny nurt. Gombrowicz, świat, literatura/ The Black Movement. Gombrowicz, World, Literature) about the relations between the modern subjectivity and a medium, or mediatization.
Przedmiotem pracy jest twórczość dramatyczna Mieczysława Piotrowskiego, zmarłego w 1977 roku polskiego plastyka, rysownika, grafika, autora eksperymentalnych powieści, scenariuszy filmowych i komiksów dla dzieci. Pięć napisanych w latach 70-tych dramatów – Marsz, Karnawał, Melancholia, Czerwona piłka i Śmierć pokojówki – nie zostało dotychczas opublikowane; pierwszym celem pracy jest zatem prezentacja twórczości i tropów dramaturgicznych Piotrowskiego dokonywana za pomocą pogłębionej interpretacji i analizy dwóch sztuk: Marszu i Karnawału. Właściwym tematem pracy jest jednak miejsce, jakie w eksperymentalnym i interdyscyplinarnym projekcie artystycznym oraz filozofii twórczej Piotrowskiego zajmują teatr i dramat. Autor Marszu i Karnawału, niezajmujący się zawodowo dramatopisarstwem, wykorzystuje bowiem w nieoczywisty, eksperymentalny sposób warunki, jakie daje medium teatralne i formuła dramatyczna, które służą w jego twórczości do filozoficznych rozpoznań odpowiednio: horyzontu poznawczego człowieka (teatr) i relacji międzyludzkich, przejawiających się w komunikacji językowej (dramat). Wybrana metodologia pracy miała – z jednej strony – pomóc w prezentacji niepublikowanej twórczości szerzej nieznanego autora eksperymentalnych powieści i dramatów, dlatego też metodą analizy jest close reading: uważne badanie mechanizmów retorycznych tekstów, ze szczególnym uwzględnieniem miejsc zagadkowych, niejasnych, powracających w narracji a pozornie pobocznych, takich jak: obecność telefonu i projektora w akcji dramatycznej albo dokładne odliczanie i wymierzanie czasu (godziny) w ramach akcji scenicznej. Z drugiej jednak strony, analiza ta służyć ma interpretacji, która wiąże poetykę dramatyczną Piotrowskiego z rozumieniem teatralności jako medium, a sceny – jako miejsca nawiedzanego przez widma i głosy. W interpretacji zostały zatem wykorzystane refleksje Samuela Webera (Teatralność jako medium), Marvina Carlsona (The Haunted Stage. Theatre as Memory Machine) Avital Ronnell (The Telephone Book: Technology, Schizophrenia, Electric Speech) oraz Michała Pawła Markowskiego (Czarny nurt. Gombrowicz, świat, literatura), dotyczące relacji między nowoczesną podmiotowością a medium i mediatyzacją.
