Pros and Cons of the Alliance. US-Canadian Relations during World War II

The aim of this thesis, titled Pros and Cons of the Alliance. US-Canadian Relation during World War II is to present a history of relationship between Canada and the United States and its influence on both countries. The whole thesis contains four chapters. In the first of them I tried to focus on foreign policy of F.D. Roosevelt and W.L. Mackenzie King. I also present relationship between Canada and the US in the late 1930s. The second chapters contains information about relations between Canada and the USA from 1939 to 1941. It’s very important period because Canada is some king of messenger between The US and The United Kingdom. The third chapter present relations between Canada and the US after Japanese attack on Pearl Harbor. I focused in this chapter on two conferences in Quebec City in 1943 and 1944, which were very important. The Canadian Prime Minister was not invited to the conferences although he organized these conferences. The last chapter is about two Americans project on Canadian soil. The first project is called Alaska Highway and the second is called Canol Pipeline. In this chapter I focus on negotiations between Canada and the US. I also present relationship between Canada and the US before Alaska Highway was started and during years 1942-1944 and some piece of technic information about these project. According to my knowledge, this dissertation is the first one in polish and relationships between Canada and the US during World War II are topics on a few more dissertations.

Sojusz amerykańsko-kanadyjski w latach II wojny światowej wywarł olbrzymi wpływ na losy całej Ameryki Północnej i na rozwój społeczeństw obu krajów. Prekursorami zmian we wzajemnych relacjach byli kanadyjski premier William Lyon Mackenzie King oraz amerykański prezydent Franklin Delano Roosevelt. Poprzez swoje działania przyczynili się oni do powstania systemu obronnego kontynentu amerykańskiego, a także wyznaczyli pewnego rodzaju kanon we wzajemnych stosunkach obu krajów. Wypracowany przez nich model współpracy – która miała kluczowe znaczenie w latach II wojny światowej – realizują również współcześni przywódcy Kanady i Stanów Zjednoczonych. We wzajemnych relacjach można wyróżnić trzy okresy. Pierwszy trwał od lat trzydziestych i skończył się wraz z wybuchem II wojny światowej. Drugi trwał w latach 1939-1942, a ostatni etap trwał od 1942 r. aż do 1945 r. W pierwszym okresie możemy zaobserwować poprawę stosunków miedzy Waszyngtonem i Ottawą. Na wspólne relacje nałożył się rozwój wydarzeń na Dalekim Wschodzie oraz komplikująca się sytuacja w Europie. Roosevelt zorientował się, że konieczne jest opracowanie systemu obronnego dla kontynentu. W tych planach została, także uwzględniona Kanada. Aby jednak zmiany były koniecznie należało poprawić relacje z Ottawą. Mackenzie King z kolei rozumiał, że kontynuowanie kursu antyamerykańskiego nie przyniesie żadnych korzyści, a Stanach Zjednoczonych widział kraj, który mógłby zastąpić Kanadzie Wielką Brytanię. Poprawie wzajemnych stosunków służyły wizyty Roosevelta w Kanadzie w lipcu 1936 r. w Quebec oraz w sierpniu 1938 r. w Kingston. Również kanadyjski premier złożył wizytę w Waszyngtonie w marcu 1937 r. Relacje układały się na tyle dobrze, że Roosevelt podczas swojej ostatniej wizyty w Kingston amerykański prezydent zagwarantował bezpieczeństwo Kanady. Wybuch II wojny światowej sprawił, że Kanada z racji tego, że była stroną walczącą pełniła funkcję łącznika pomiędzy Waszyngtonem, a Londynem. W sierpniu 1940 r. w Ogdensburgu przywódcy Kanady i Stanów Zjednoczonych wydali wspólną deklarację, która powoływała do życia Stałą Wspólną Komisje Obrony. Komisja zajmowała się kwestiami dotyczącymi obrony kontynentu amerykańskiego. W kwietniu 1941 r. w Hyde Parku prezydent i premier wydali wspólną deklarację, która regulowała kwestie gospodarcze między USA i Kanadą. Pogorszenie w relacjach nastąpiło po japońskim ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 r. Ameryka przystąpiła do II wojny światowej natomiast rola Kanady jako łącznika w kontaktach między USA a Wielką Brytanią stała się zbędna. We wspólnych relacjach następuje regres. Kanada zorganizowała dwie konferencje w Quebec w sierpniu 1943 r. oraz we wrześniu 1944 r. Mackenzie King mimo, że był organizatorem tych konferencji nie został zaproszony do wzięcia udziału w rozmowach. Pod wpływem nadużyć Amerykanów związanych z projektami Alaska Highway oraz Canol Pipeline w północno-zachodniej Kanadzie w latach 1942-1944 dochodzi do zmiany w polityce zagranicznej prowadzonej przez Mackenzie Kinga. Spowodowane to było obawą o utratę suwerenności na rzecz Amerykanów. Ottawa głosi politykę funkcjonalizmu licząc, że państwa które miały mniejszy wkład w wojnę również zaczną odgrywać znaczącą rolę na arenie międzynarodowej. Funkcjonalizm kanadyjski ostatecznie upadł ponieważ, nie spotkał się z żadnym zainteresowanie. Kanada ograniczyła się zatem do angażowania się w mniejsze przedsięwzięcia, w których jej zdanie nie byłoby ignorowane m.in. podczas konferencji chicagowskiej poświęconej transportowi powietrznemu oraz pierwszej konferencji ONZ w San Francisco w kwietniu 1945 r. Nie wątpliwie sojusz amerykańsko-kanadyjski przyniósł bardzo wiele korzyści ekonomicznych Kanadzie, związane z tym jednak było zaakceptowanie dominującej roli Stanów Zjednoczonych na kontynencie Amerykańskim.