The Relationships Between Costumes, Set Design and Dance in Merce Cunninghams Work

In my essay I explore the relationships between set design, costumes and dance in Merce Cunningham's work. First of all, in order to do it, I describe aesthetic of Cunningham's work and methodology, which he used. Also, I remark the effects, which this methodology had on structure and relationships between individual elements of the dance performance. Secondly, based on particular performances, i trace the relationships between costumes, set design and dance. I distinguish three types of relationships:1. deconstruction (based on Minutiae (1954), Scramble (1967) and Story (1963)2. fulfillment (based on Summerspace (1958) and Beach Birds For Camera (1992))3. blurring the boarders between dance and set design, costumes (based on Hand­-drawn Spaces (1998) and Bipes (1999)). All three relationships broke traditional models of, among others, space, concept of body. Moreover, they lead to new perspectives in dance research and creativeness.

W pracy zajęłam się relacjami pomiędzy plastyką teatralną a tańcem w twórczości amerykańskiego choreografa i tancerza Merce'a Cunninghama. Do plastyki teatralnej zaliczam kostiumy, scenografię, rekwizyty oraz projekcje audiowizualne. W twórczości zespołu Cunninghama skupiłam się głównie na współpracy choreografa z artystami plastykami odpowiedzialnymi za scenografię oraz kostiumy do jego dzieł. W tym celu po pierwsze zarysowałam sylwetkę artysty, specyfikę estetyki jego prac i metodologii, którą stosował. Zaznaczyłam skutki, jakie ta metodologia miała dla konstrukcji przedstawień oraz relacji pomiędzy poszczególnymi składnikami spektaklu. Po drugie na podstawie analiz konkretnych przedstawień prześledziłam relacje tańca i plastyki teatralnej. W pracy wyróżniłam trzy typy relacji, jakie moim zdaniem zachodzą pomiędzy plastyką teatralną a tańcem w pracach zespołu Cunninghama, a mianowicie: 1. dekonstrukcja tańca przez scenografię (analizowane w pracy przykłady to: Minutiae (1954), Scramble (1967) oraz Story (1963)); 2. dopełnianie scenografii przez tańczące ciała (Summerspace (1958) oraz Beach Birds For Camera (1992)); 3. zatarcie granicy pomiędzy tańczącym a scenografią (Hand-­drawn Spaces (1998) i Bipes (1999)). Przełamały one tradycyjne modele m.in. przestrzeni scenicznej, koncepcji ciała oraz otworzyły pole do nowych badań i twórczości.