Psoriasis is chronic, non-infectious, inflammatory skin disease with abnormal epidermal keratinocyte proliferation and immunological disorders, with advantage of Th1 autoimmune response and overproduction of the proinflamatory cytokines such as interleukins and TNF. Psoriasis typically appears as raised areas of inflamed skin covered with silvery white scaly skin, these areas are called plaques. Psoriasis can lead to the physical cripplehood and may significantly affect the patients’ quality of life. The estimated prevalence in Caucasian population is about 2%. It may be risk factor for cardiovascular disease, diabetes, metabolic syndrome, hypertension and obesity. Severe psoriasis in young patients is the independent risk factor of heart failure. Psoriasis is still not a curable disease, however, during the last couple of years rapid progress in the development of new anti-psoriatic therapies has been observed. The type of treatment of psoriasis depend on intensity (PASI, BSA, and DLQI index), type and expanse of disease. Clinical we can distinguish two type of psoriasis – mild psoriasis (PASI ≤ 10 score, BSA ≤ 10%, and DLQI ≤ 10 score) and moderate to severe psoriasis.Typically topical agents are used for mild disease, but moderate to severe disease required systemic therapy with/or phototherapy. The derivatives of D3 vitamin (calcypotriole) are recommended as first line of topical therapy, often co-treatment with glucocortycosteroids. Moreover cygnoline and tar are also recommended. Because of important side effects topical strong glucocortycosteroids and retinoids are recommended as alternative topical therapies of mild psoriasis. Additionally, clinical data suggest, topical calcineurine inhibitors has been successfully used for the treatment of psoriasis, particularly on face or skin folds region. But till now, treatment of calcineurine inhibitors in psoriasis is still an experimental therapy, beyond registration of drug. The emollients and keratolitics are supplementary used during all treatment of psoriasis. The moderate to severe psoriasis required systemic therapies and / or phototherapy. The systemic drugs differ the mechanism of action, most often they are immunosuppressant and diminished production of proinflamatory cytokines and turn over immunological response from type Th1 to Th2 – such as methotrexate, cyclosporine A and calcineurine inhibitors. The inhibitors of cells division and keratinocyte proliferation are the another group of systemic drugs used in psoriasis (retinoids, mTOR inhibitors). Hydroxyurea , tioguanine and fumarans are not common used drugs in severe psoriasis treatment. Introduction of new biological drugs, that show good efficacy and favourable safety profile, for treatment of psoriasis has resulted in significant improvement of psoriatic patients’ life quality and longer remission of disease. They selectively interfere with the immune pathway that induces psoriasis. The biological drugs inhibit such cytokines as TNF-α (infliximab, etanercept, adalimumab) or IL-12 and IL-23 (ustekinumab). These biologics are monoclonal antybodys (adalimumab, infliximab, ustekinumab) or fusion proteins (etanercept).Unfortunately, psoriasis is still not a curable disease. Althought standard therapies for psoriasis can be very effective, they can also be associated with significant toxicities and patients with psoriasis have expressed a high level of dissatisfaction with them. Over the past couple of years rapid progress in the development of new anti-psoriatic therapies has been observed. In the present, a lot of clinical trials is conducted to investigate new topical or systemic therapies for psoriasis. The most important is to find efficient therapy for arthritis and er
Łuszczyca jest przewlekłą, niezakaźną i nawrotową chorobą skóry o charakterze zapalnym, w której stwierdza się zwiększoną proliferację naskórka oraz zaburzeniami immunologicznymi, z przewagą odpowiedzi typu Th1 i nadmierną produkcją cytokin prozapalnych. Klinicznymi objawami są symetryczne, widocznie odgraniczone, żywoczerwone blaszki pokryte srebrzystymi łuskami. Łuszczyca może doprowadzić do kalectwa fizycznego oraz do obniżenia komfortu życia. Średnia częstość jej występowania w populacji rasy kaukaskiej to ok. 2%. Wykazano także zależność między występowaniem łuszczycy a otyłością, nadciśnieniem tętniczym, chorobami układu sercowo-naczyniowego, cukrzycą i zespołem metabolicznym. Łuszczyca została także uznana za niezależny czynnik ryzyka wystąpienia zawału mięśnia sercowego, a szczególnie dotyczy to grupy osób młodych z ciężką postacią łuszczycy. Choroba ta jak do tej pory pozostaje nieuleczalną, jednakże obecnie dostępnych jest wiele możliwości różnych terapii tej jednostki chorobowej, które to pozwalają na łagodzenie i likwidowanie objawów choroby, przedłużają okresy remisji, poprawiają jakość życia chorych.Wdrożenie leczenia w łuszczycy zależy od stopnia nasilenia choroby (wskaźniki PASI, BSA, DLQI), jej rozległości oraz postaci, a także od wieku, płci, zawodu, stylu życia oraz uwarunkowań psychicznych chorego. Na podstawie przyjętych ustaleń wyróżniono dwa typy łuszczy zwykłej: łuszczyce łagodną (PASI ≤ 10 punktów, BSA ≤ 10% oraz DLQI ≤ 10 punktów) oraz łuszczycę umiarkowaną do ciężkiej. Przyjmuje się, że łuszczyca łagodna powinna być leczona preparatami o działaniu miejscowym, natomiast w przypadku łuszczycy umiarkowanej do ciężkiej terapia miejscowa powinna być wspomagana leczeniem ogólnym oraz/lub fototerapią. Do leczenia miejscowego łuszczycy rekomendowane do stosowania są przede wszystkim pochodne witaminy D3, a szczególnie kalcypotriol, często łączony z glikokortykosteroidami, a także cygnolina czy preparaty dziegciowe. Alternatywnymi metodami terapii, ze względu na ich istotne działania niepożądane, są glikokortykosterydy miejscowe o dużej i bardzo dużej sile działania oraz retinoidy. Grupą, która charakteryzuje się dość dużą skutecznością w terapii miejscowej łuszczycy są inhibitory kalcyneuryny, które mogą być stosowane na twarz czy fałdy skórne, natomiast jak do tej pory preparaty te nie uzyskały rejestracji do stosowania w tym schorzeniu. Bardzo istotną w leczeniu łuszczycy jest także uzupełniająca terapia miejscowa, gdzie stosowane są, szczególnie na początku leczenia preparaty keratolityczne, a podczas całej terapii emolienty. W przypadku nasilenia choroby terapia miejscowa nie jest wystraczająca i należy włączyć leki o działaniu ogólnym oraz/lub fototerapię. Leki, które są stosowane w łuszczycy umiarkowanej i ciężkiej to najczęściej substancje wpływające na układ immunologiczny i powodujące zmniejszenie syntezy cytokin prozapalnych lub przestawienie odpowiedzi układu odpornościowego z typu Th1 na Th2. Do leków takich zalicza się przede wszystkim jak metotreksat, cyklosporynę A czy inhibitory kalcyneuryny. Drugą grupę leków stosowanych ogólnie stanowią preparaty wpływające na podziały komórkowe, zmniejszające proliferację keratynocytów takie jak retinoidy, inhibitory szlaku mTOR, czy obecnie już mniej chętnie stosowane jak hydroksymocznik, tioguanina czy fumarany. Jednymi z najnowszych leków wprowadzonych do terapii łuszczycy są leki biologiczne, które poprzez swój mechanizm działania charakteryzują się dobrą skutecznością oraz wysokim profilem bezpieczeństwa. Są to substancje hamujące działanie TNF-α (infliksymab, etanercep, adalimumab), lub IL-12 i IL-23 (ustekinumab). Terapią dołączaną do stosowanych ogólnie oraz miejscowo preparatów jest fotote
