Evaluation of the antidepressant activity of new purinedione derivatives

The aim of this study was the preliminary assessment of the antidepressant activity of four new purinedione derivatives (KD 40, KD 356, KD 361 and KD 363). These compounds showed an affinity to A2A adenosine receptors in earlier experiments. In addition, they reduced the duration of catalepsy in animals, which may suggest their potential antiparkinsonian activity. In the experimental part, two basic behavioral studies in mice: a forced swimming test (Porsolt’s test) and a tail suspension test, after a single administration of compounds were conducted. All compounds reduced the immobility time in both experiments. Some of them, in appropriate doses, did not obtain statistical significance. Imipramine, an effective antidepressant drug, used as the reference compound, shows activity in both tests. In order to eliminate false-positive results, locomotor activity in mice for active doses was conducted. None of them increased spontaneous mobility of animals, which confirmed the potential antidepressant activity of these structures.In order to determine the exact mechanism of action for examined compounds and eliminate the disparity of results obtained in behavioral tests, it is necessary to perform additional, more detailed studies.

Celem niniejszej pracy była wstępna ocena aktywności przeciwdepresyjnej czterech nowych pochodnych purynodionów (KD 40, KD 356, KD 361 i KD 363). Związki te we wcześniejszych eksperymentach wykazały powinowactwo do receptorów adenozynowych A2A. Ponadto skracały one czas trwania katalepsji u zwierząt, co może sugerować ich potencjalne działanie przeciwparkinsonowskie. W części doświadczalnej wykonano dwa podstawowe badania behawioralne u myszy po jednorazowej administracji związków: test wymuszonego pływania (Porsolta) oraz test zawieszenia myszy za ogon. Wszystkie związki skracały czas bezruchu zwierząt w obu eksperymentach. Niektóre z nich w odpowiednich dawkach nie osiągnęły jednak znamienności statystycznej. Związkiem odniesienia była imipramina, lek przeciwdepresyjny o udowodnionej skuteczności, wykazująca aktywność w wymienionych testach. W celu wyeliminowania wyników fałszywie dodatnich, dla aktywnych dawek wykonano u myszy badanie ruchliwości spontanicznej. Żaden lek nie nasilał aktywności lokomotorycznej zwierząt co potwierdziło potencjalne działanie przeciwdepresyjne tych struktur. W celu ustalenia dokładnego mechanizmu działania związków oraz wyeliminowania rozbieżności wyników otrzymanych w testach behawioralnych należy wykonać dodatkowe, bardziej szczegółowe badania.