The institution of refusal of initiating proceedings and its discontinuance due to the lack of its purpose in petty offences procedure.

The subject of the master’s thesis is the issue connected with the institution of refusal of initiating proceedings and its discontinuance, which is defined in Article 61 of Petty Offences Procedure Code. Legal regulation, enabling not conducting the proceedings due to the lack of its purpose, shall be applied after fulfillment of one of the two conditions determined by discussed provision. It shall be confluence of crime with petty offence or previous application of strictly enumerated means of educational influence as well. Both of these conditions have been described in detail in the thesis, emphasizing the analysis of facts of the case, which can be realized in. Special attention was paid to judicial decisions of the Supreme Court and common courts of law, related to discussed issues. The analysis of official opinions and legal doctrine’s views has allowed referring to the mentioned judicial decisions and thus verifying legitimacy of presented theses, which indicate on application of the first condition stated below. The master’s thesis aims to emphasize the directives, which should be used in specific proceedings, such as petty offences’ proceedings. They are of key importance when condition of applying one of means of educational influence is discussed because of the fact that resignation of conducting the proceedings is interpreted with the use of them. In particular chapters also less detailed issues connected with refusal of initiating proceedings institution have been discussed, such as: the possibility of admitting the lack of purpose of the submission a motion for penalty to a court by public prosecutor, the resolution form and also its suability and at least, the possibility of instituting legal proceedings after prior refusal of its initiation or discontinuation.Problems of the master’s thesis are especially important in view of the possibility of double liability and double punishment, which is in contradiction with social perception of law’s functions and a sense of justice.

Przedmiotem pracy magisterskiej jest problematyka instytucji odmowy wszczęcia postępowania oraz jego umorzenia, która zawarta jest w art. 61 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Norma prawna pozwalająca na nieprzeprowadzanie postępowania sądowego z uwagi na jego niecelowość, może być zastosowana po spełnieniu jednej z dwóch przesłanek statuowanych przez omawiany przepis. Może to być zarówno rzeczywisty zbieg przestępstwa z wykroczeniem, jak i uprzednie zastosowanie przez właściwy organ enumeratywnie wymienionego środka wychowawczego. Obie przesłanki zostały szczegółowo omówione w niniejszej pracy z naciskiem na analizę stanów faktycznych, w których mogą zostać zrealizowane. Szczególną uwagę zwrócono na orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych odnoszące się do rozpatrywanych kwestii. Dogłębna analiza poglądów piśmiennictwa i doktryny pozwoliła na odniesienie się do wspomnianego orzecznictwa i tym samym zweryfikowanie zasadności przytoczonych tez wskazujących na zastosowanie pierwszej z wymienionych przesłanek. W niniejszej pracy, duży nacisk został położony również na dyrektywy, którymi należy kierować się w specyficznym postępowaniu, jakim jest postępowanie w sprawach o wykroczenia. Mają one szczególne znaczenie przy rozpatrywaniu przesłanki zastosowania środka oddziaływania wychowawczego, gdyż za ich pomocą właściwe jest interpretowanie rezygnacji z przeprowadzania postępowania sądowego. W poszczególnych rozdziałach omówiono również mniej szczegółowe kwestie związane z instytucją odmowy wszczęcia postępowania oraz jego umorzenia, takie jak: możliwość uznania niecelowości wniesienia wniosku o ukaranie przez oskarżyciela publicznego, formę rozstrzygnięci, a także jego zaskarżalność oraz możliwość podjęcia postępowania po uprzedniej odmowie jego wszczęcia lub umorzeniu.Problematyka niniejszej pracy ma szczególne znaczenie w kontekście możliwości podwójnej odpowiedzialności i podwójnego ukarania sprawcy, co pozostaje w sprzeczności ze społecznym postrzeganiem funkcji prawa i poczuciem sprawiedliwości.