Aristotle’s virtue ethics and the posthumanist project of human nature enhancement

W artykule prezentuję możliwość wykorzystania Arystotelesowskiej etyki cnót w kontekście sporu o ulepszanie natury człowieka, zwłaszcza jego dyspozycji do zachowań i działań moralnych. Analizując założenia posthumanistycznego projektu doskonalenia moralnego, staram się pokazać, że w przeciwieństwie do modelu, jaki czepie z Arystotelesowskiej tradycji aretycznej, model biomedycznego „wzmacniania moralności” nie pozwala na całościowe ujęcie podmiotu moralnego, unikając podjęcia problemu zachowania moralnej integralności podmiotu oraz nie radząc sobie ze złożonością relacji emocji do sfery rozumu i poznania. Chcąc pokazać słabość tezy mówiącej, że biomedyczne ingerencje zwiększą prawdopodobieństwo stania się moralnie lepszym człowiekiem, omawiam kompleksowość procesów zaangażowanych w świadome podejmowanie decyzji.

In this article I explore the possibility of applying Aristotle’s virtue ethics in the moral enhancement debate. I begin by analyzing the premises and aims of transhumanism and then show that biomedical forms of moral enhancement omit important problems such as: the conditions of unifi ed moral agent or the internal complexity of emotions and their relation to reason. In view of this, I argue that Aristotle’s theory of virtue gives more adequate account of moral action. The idea of moral enhancement fails to justify the claims that enhancing the moral dispositions increases the probability of having ‘morally better future motives.