Krytyka ataku Maxa Blacka na zasadę identyczności rzeczy nieodróżnialnych Leibniza w odwołaniu do filozofii świadomości

Max Black w swoim tekście "Zasada identyczności rzeczy nieodróżnialnych" prezentuje model wszechświata zawierającego dwa dokładnie takie same obiekty jako dowód na fałszywość tytułowej zasady. Celem pracy jest pokazanie, że jeżeli obiekty mają być przykładem możliwych rzeczy substancjalnych, to ich nieodróżnialność nie została dostatecznie sprawdzona. Punktem, na którym zasadza się krytyka jest spostrzeżenie, że przy równoważnym rozszerzeniu w założeniu symetrycznych zbiorów własności obiektów o własność samoświadomości, stają się one odróżnialne.

Max Black in his text "The Identity of Indiscernibles" presents a model of a universe containing two exactly similar objects as a proof of falseness of the eponymous principle. The aim of this work is to show that if the objects are meant to be the examples of possible substantial things, then their indiscernibility hasn’t been sufficiently verified. The point on which the critique is built is an observation that by equal extension of assumedly symmetrical sets of properties of the objects with the property of self-consciousness, they become discernible.