Porównanie czułości różnych testów ekotoksykologicznych na przykładzie toksyczności pestycydów dla trojszyka gryzącego (Tribolium castaneum)

This study investigated effects of two pesticides (Dursban 480 EC and Sherpa 100 EC) on the red flour beetle (Tribolium castaneum) depending on the way of exposure. Three exposure methods were used: contact test based on the application of pesticides in acetone solution to a Petri dish (beetles were placed on dishes after acetone evaporated) and two methods based on spraying Petri dishes with water solutions of the pesticides using Potter tower. In first one the dishes were empty – exclusively contact exposure, and in the second the dishes were filled with a mixture of flour and yeast – exposure through medium (in both cases the beetles were placed on dishes after spraying). Every time the Potter tower was calibrated before spraying the pesticides. Concentrations of pesticides were chosen based on preliminary experiments. For each pesticide and each exposure route LD50 values (a dose killing 50% of a population) were estimated for every day of the experiment. For comparative purposes, the LD50s were expressed both in terms of plant protection products used (Dursban 480 EC and Sherpa 100 EC) and their active ingredients. The test based on acetone solution proved to be most potent way of exposure. T. castaneum showed to be a potentially useful species for ecological risks assessment for pesticides.

Przeprowadzone doświadczenie miało na celu zbadanie reakcji trojszyka gryzącego (Tribolium castaneum) – chrząszcza z rodziny czarnuchowatych, na dwa pestycydy w zależności od drogi narażenia na nie. Użytymi pestycydami był Dursban 480 EC, w którym związkiem aktywnym jest chloropiryfos, oraz Sherpa 100 EC, gdzie substancją aktywną jest cypermetryna. Zbadano trzy drogi narażenia: przez kontakt z pestycydami podanymi w postaci roztworu w acetonie na szalkę Petriego (chrząszcze umieszczono na szalkach po odparowaniu acetonu) oraz dwa rodzaje oprysku szalek wodnymi roztworami pestycydów przy użyciu wieży Pottera: w jednym przypadku szalki były puste – ekspozycja wyłącznie przez kontakt, w drugim zawierały substrat pokarmowy w postaci mieszanki mąki i drożdży – ekspozycja przez medium (w obu przypadkach chrząszcze zostały umieszczone na szalkach dopiero po oprysku). Przed każdym opryskiem wieża Pottera była kalibrowana, a dawki środków owadobójczych ustalono w doświadczeniach wstępnych. Dla każdego rodzaju ekspozycji i każdego pestycydu obliczono współczynnik LD50 (dawki powodującej śmierć połowy badanej populacji). Wartości LD50 oszacowano dla każdego dnia eksperymentu. Dla celów porównawczych wartości LD50 zostały wyrażone zarówno dla środków ochrony roślin (Dursban 480 EC i Sherpa 100 EC), jak i ich składników aktywnych. Z przeprowadzonych doświadczeń wynikło, że oba pestycydy były najbardziej toksyczne w teście z roztworem acetonu. Praca wykazała również, że T. castaneum nadaje się na gatunek testowy, który można wykorzystać do oceny ryzyka ekologicznego dla pestycydów.