Szekspirowska Julia odsentymentalizowana. Analiza postaci

A typical depiction of Juliet in most interpretations of Shakespeare’s play is highly sentimentalised, her romantic features being intensified by the images created on stage and, especially, in films. Juliet is by convention seen as a young innocent, sometimes even childish, girl whose passive behaviour enables Romeo to bloom his lyricism and ornamented speeches. In my thesis I argue that this conventional reading is incorrect as it limits the character’s great potential by labelling her an infantile, romantic girl. A closer look at Juliet’s speeches reveal her ingenuity, straightforwardness and practicality. She is not as innocent as she is believed to be, has a mind of her own that she freely articulates and, contrary to the widely held opinion, she is a strong female character, despite her genuine affection for Romeo. In chapter one I focus on the first meeting of the lovers and the way Juliet responses to Romeo’s suit. Chapter two argues that Juliet is the one who trains Romeo, just as the falconer tames their falcon. Chapter three revolves around Juliet’s speeches before the wedding night and before her death.

Postać Julii w wielu interpretacjach szekspirowskiej tragedii jest ukazana w sposób sentymentalny i przesadnie uczuciowy, co jest zazwyczaj spotęgowane poprzez różnorakie produkcje teatralne oraz, zwłaszcza, przez produkcje filmowe. Julia jest w nich przedstawiana jako niewinna, a nawet dziecinna postać, przybierająca bierną postawę, która pozwala na rozwinięcie kreacji Romea i jego kwiecistych wypowiedzi. W mojej pracy pragnę dowieść, że wyżej opisana interpretacja postaci Julii jest niewłaściwa, gdyż nadaje jej ona etykietę infantylnej, romantycznej bohaterki, powstrzymując potencjał jaki ta postać posiada. Bliższe spojrzenie na jej wypowiedzi ujawniają jej szczerość oraz praktyczność. Julia jest silną postacią, nie tak niewinną jak się może wydawać ze względu na jej intensywne uczucie względem Romea. W pierwszym rozdziale mojej pracy analizuję pierwsze spotkanie kochanków oraz sposób w jaki Julia odpowiada na zaloty Romea. Drugi rozdział omawia tzw. scenę balkonową, w której to Julia jest przyrównana do sokolnika ujarzmiającego swojego sokoła. W trzecim rozdziale skupiam się na jej monologu przed nocą poślubną, jak także na scenie jej śmierci.